บทที่ 396

ร่างเล็กหันกลับไปช้า ๆ พร้อมเอ่ยถามด้วยความมึนงง “ฉันคิดว่าคุณจะมาจากทางนั้นซะอีก... ทำไมถึงอยู่ด้านหลังฉันได้ล่ะ?” เกร็ดหิมะเล็ก ๆ เริ่มปรอยลงมาจากท้องฟ้ามืดมิดสู่เมืองใหญ่ที่ไม่เคยหลับไหลนี้ และพอหันไปมองคนด้านหลังดี ๆ แบบเต็มตา ก็เพิ่งจะสังเกตว่าเขาไม่ได้อยู่ในชุดสูทสีดำหรูอย่างเคย ครั้งนี้แซคคารี่อยู่ในชุดเครื่องแบบลำลองสีกากีค่อนไปทางดำสไตล์ทหาร พร้อมเข็มขัดเส้นใหญ่รอบเอวหนาแบบครบชุดด้วย พอแต่ตัวแบบนี้ก็ยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูดุเข้มคมและเถื่อนขึ้นกว่าเดิมเยอะ! และยิ่งบวกกับท่าท่างยืนเอามือไพล่หลังแบบผ่าเผยนั่น ยิ่งทำให้เขาดูแข็งแกร่งราวกับผู้บังคับบัญชาจอมเนี๊ยบเลยทีเดียว ผมตัดสั้นที่ไม่ได้ปาดเจลขึ้นตกลงมาปกคลุมหน้าผากเขาเล็กน้อย ทว่าไม่ได้ทำให้ความหล่อของแซคคารี่ลดลงไปเลย มันกลับกระแทกใจฉันให้สั่นไหวแรงขึ้นอีก เขาคือแซคคารี่ในรูปแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน และก่อนที่ริมฝีปากหนาจะได้เอ่ยอะไรกลับ ร่างเล็กก็พุ่งเข้าใส่พร้อมกกกอดร่างสูงไว้แน่น แคโรตะโกนดีใจ “พี่รองค่ะ” “หืม? เธอไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบแผ่วเบา ใบหน้าสวยเอนซบไปกับแผ่นอกแกร่งช้า ๆ ก่อนจะส่ายศีรษะเอ่