บทที่ 310

ก็แค้การเอาคืนเล็ก ๆ สำหรับคนอย่างมาร์ตี้ เขาชอบทำตัวเหมือนกับว่าโลกทั้งใบหมุนรอบตัวของเขาอย่างนั้นแหละ “นายอายุเท่าไหร่?” ฉันถาม “ก็แค่มากกว่าผู้ชายของเธอสามปี” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง “นายสามสิบแล้วเหรอ?” เขาทำหน้ามุ่ยใส่ฉันกลับทันที “มันแก่ขนาดนั้นเลยหรือไง?” “ลองเดาอายุของยาราดูสิ” ฉันบอกกลับ คนด้านข้างเริ่มคิด ก่อนจะเอ่ยออกมาในที่สุด “ยี่สิบเหรอ?” “แม้ว่าเธอจะยี่สิบ แต่พวกนายก็ห่างกันนับสิบปีเลยนะ นายมันเฒ่าหัวงู! มากกว่านั้น ฉันรู้ว่านายไม่ได้อยากจะเล่นกับความรู้สึกของเด็กคนนี้หรอกใช่ไหม? และถึงแม้ว่านายจะจริงจังกีบเธอจริง ๆ นายคิดเหรอว่าพ่อแม่ของเธอจะยอมให้คบกับ? ฉันว่าพวกเขาคงไม่อยากได้ลูกเขยแก่หรอกนะ” มาร์ตี้ลูบคลำจมูกของตัวเองเบา ๆ “ฉันแค่บอกว่าสนใจเฉย ๆ ทำไมถึงต้องรีบพูดถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึงด้วย” “แต่ยาราก็ดูเหมือนเด็กที่ไม่น่าอายุเกินสิบห้าใช่ไหมละ” เขาจ้องฉันราวกับช็อคเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ “เธอเด็กขนาดนั้นเลยเหรอ?” แคโรส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ ฉันแค่สมมติ” ฉันหยุดแกล้งเขา ทว่าจู่ ๆ อีกฝ่ายกลับทำตัวเป็นเด็กเสียอย่างนั้น เขาคว้าโทรศัพท์ไปจากมือฉันแล้ววิ่งออกไปนอก