บทที่ 8 การประกาศการแต่งงาน

ณ บ้านเจนนิงส์ ห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยผู้คนรวมถึง ซิลเวีย วอล์กเกอร์ ผู้สูงอายุ ฌอร์น เจนนิงส์, แซลลี ยังส์, เฮย์ลีย์ มอร์ตัน น้องสาวของ เจสัน มอร์ตัน และเพื่อนของ เซลีน เจนนิงส์ อีกหลายคน เซลีนและเจสันนั่งอยู่บนโซฟาด้านข้าง บรรยากาศมืดมนเล็กน้อย “เซลีน ถ้าคุณถามฉัน คุณเป็นเชื่อคนง่ายเกินไป คุณเลยโดนกลั่นแกล้ง! พี่ชายของฉันและคุณมีความรักกัน เธอกล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร? เธอรู้ดีว่าตัวตนของคุณอ่อนไหวแค่ไหน แต่เธอก็ยังโทรแจ้งตำรวจเพื่อจับคุณ เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการทำลายคุณ?” “ถูกต้อง นอกจากนี้การที่เธอไปกับผู้ชายคนอื่นทันทีหลังจากเลิกกับคุณมอร์ตัน ก็พิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ใช่คนดี!” “เซลีนคุณเสียเปรียบเพราะคุณเป็นบุคคลสาธารณะ ตอนนี้ทุกคนพูดถึงเรื่องของคุณ ทางอินเทอร์เน็ตโดยบอกว่าคุณถูก คุณมอร์ตัน ล่อลวงหรือคุณกำลังใช้ยาในทางที่ผิดและอื่น ๆ ทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องเท็จอย่างชัดเจนดังนั้นคุณต้องคิดหาวิธีแก้ไขโดยเร็ว” “ใช่! เนลล์เรียกตำรวจอย่างจงใจ คุณไม่สามารถบังคับเธอได้!” เซลีนมองซิลเวียอย่างน่าสงสารและน่าเห็นใจที่กำลังนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ใบหน้าขาวกระจ่างใสของเธอเผยให้เห็นความเปราะบางและความเศร้าโศกได้อย่างง่ายดาย “ฉันจะทำอะไรได้ พี่ของฉันยืนยันที่จะทำเช่นนี้ดังนั้นฉันไม่สามารถบังคับเธอได้ ท้ายที่สุดพวกเราคือครอบครัว ถ้าเราทะเลาะกันคนที่มีปัญหาก็จะเป็นย่า, แม่และพ่อ” ซิลเวียให้ความเห็นชอบกับคำพูดของเธอ ณอร์นคำรามด้วยความโกรธ “ทำไมพ่อจะต้องทุกข์? แกปฏิบัติกับเธอเหมือนพี่สาว แต่ทำไม แกไม่ถามมันบ้างว่ามันเคยเห็นแกเป็นน้องสาวของมันหรือไม่” “คุณลุงอย่าโทษเธอ สำหรับเรื่องนี้…มันเป็นความผิดของผม” เจสันขมวดคิ้วและพูดอย่างใจเย็น เซลีนรีบไขว่คว้า “ไม่ ฉันเป็นคนผิด ถ้าฉันไม่ตกหลุมรักเจสัน พี่ของฉันก็คงไม่มี…” “เซลีนผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น” เจสันหยุดเธอแล้วพูดเสียงเบา “ผมหมายความว่าเราควรบอกเธอก่อน เราไม่ควรลากเรื่องนี้ออกไปเพียงเพราะเรากังวลว่าจะทำร้ายเธอ เป็นเพราะผมจัดการเรื่องนี้ไม่ถูกต้องทำให้คุณถูกกระทำ” จู่ ๆ เซลีนก็รู้สึกซาบซึ้งและมองเขาด้วยความดีใจ “ เจสัน…” “อะแฮ่ม!” ด้วยอาการไอเบา ๆ ซิลเวียยิ้มบนใบหน้าและหันไปหาเจสัน “คุณมอร์ตันมาถึงจุดนี้แล้วและคุณได้เห็นความคิดเห็นสาธารณะบนอินเทอร์เน็ต เป็นไปไม่ได้ที่จะถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยในตอนนี้ คุณคิดอย่างไรกับสถานการณ์ปัจจุบัน” สีหน้าของเจสันหนักอึ้ง เซลีนกำนิ้วของเธออย่างเงียบ ๆ และดูประหม่าเล็กน้อย “คุณท่าน คุณมั่นใจได้ว่าผมจะไม่ปล่อยให้เซลีน ถูกทำกระทำอีกต่อไป เมื่อผมกลับไปผมจะออกแถลงการณ์ประกาศความสัมพันธ์ของผมกับเซลีนทันที ซิลเวียดูดีใจ แซลลีและฌอร์นก็ตื่นเต้นเช่นกัน มีเพียงเซลีนเท่านั้นที่แสดงความกังวลในดวงตาที่บอบบางของเธอ “แต่ทุกคนข้างนอกรู้ว่าคุณมีคู่หมั้นแล้ว พวกเขาจะเชื่อเราไหม?” เจสันจับมือเธอและอธิบายว่า “แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าผมหมั้นแล้ว แต่ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าคู่หมั้นของผมคือใคร สิ่งที่ผมต้องบอกพวกเขาก็คือสัญญาการแต่งงานที่ทำไว้กับคุณ แต่เดิมคุณเป็นคู่หมั้นของผม คงไม่มีใครจะพูดอะไรแล้ว จากนั้นเซลีนก็แสดงความดีใจ อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมาเธอก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง “แต่พี่ฉัน…” “ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น! ผมจะจัดการเรื่องพี่ของคุณเอง” น้ำเสียงของซิลเวียกล่าวออกจากผู้ที่มีอายุมากที่สุด “ไม่จำเป็นที่คุณมอร์ตันจะต้องประกาศทางอินเทอร์เน็ตเกรงว่าปัญหาที่ไม่จำเป็นจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง มะรืนนี้เป็นวันเกิดของเซลีนไม่ใช่เหรอ เราจะจัดงานเลี้ยงและเชิญนักข่าวสองสามคนดังนั้นเพียงแค่ประกาศในวันเกิดของเธอ” เจสันพยักหน้า “เอาล่ะผมจะทำตามที่คุณพูด” “คุณควรกลับไปคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ของคุณด้วย ท้ายที่สุดมันเป็นเรื่องของการแต่งงาน การตัดสินใจด้วยตัวเองจะไม่เป็นการดี” “ไม่ต้องกังวล พวกเขาเห็นด้วยกับผมแล้ว พ่อแม่ของผมก็ชอบเซลีนมากเช่นกัน” “ดีแล้ว” ในที่สุดใบหน้าของซิลเวียก็แสดงความโล่งใจ “พักทานอาหารกลางวันแบบสบาย ๆ กับเรา!” เจสันลุกขึ้นยืน “ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการที่สำนักงาน ดังนั้นผมจะมาวันอื่นแทน” “คุณมอร์ตันยังเป็นหนุ่มน้อยและมีความนอบน้อม งั้นฉันจะไม่บังคับให้คุณอยู่ต่อ” ซิลเวียมองไปที่เซลีน “เซลีนไปส่งคุณเขากลับ” เซลีนยืนขึ้นอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ” หลังจากที่เซลีนและเจสันออกจากประตูไปเท่านั้นสีหน้าของซิลเวียก็ทรุดลง เธอคลี่ยิ้มออกไปและมองไปทางซ้ายอย่างดุดัน ซึ่งฌอร์นนั่งอยู่และพูดว่า “โทรหาลูกสาวที่แสนเย็นชาของแกแล้วบอกให้เธอกลับบ้านคืนนี้” ฌอร์นตอบตกลงอย่างรวดเร็ว “ครับ” … เนลล์วางสายหลังจากคุยเรื่องนี้กับใครบางคนทางโทรศัพท์ โดยไม่คาดคิดทันทีที่เธอวางสายโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอประหลาดใจเล็กน้อยและมองไปที่สองคำของรหัสผู้โทรบนหน้าจอ คิ้วของเธอยกขึ้น ความอยากอาหารของเธอหายไปในทันที เธอรับสายและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “พ่อ” “ยังนึกได้ว่าฉันเป็นพ่อของแก!” เสียงตะคอกของณอร์น ดังมาจากโทรศัพท์และเนลล์ก็อดไม่ได้ที่จะดึงโทรศัพท์ออกจากหูของเธอ จากนั้นเธอก็วางมันลงบนโต๊ะแล้วกดปุ่มลำโพง “พ่อต้องการอะไร?” “แกจะกลับมาเมื่อไหร่” เธอหลบตาและตอบเบา ๆ ว่า “พ่อถามทำไม?” “แกยังกล้าพูดแบบนั้นอีกเหรอ? แกไม่ได้บอกฉันด้วยซ้ำว่าแกกลับมาเมื่อไหร่ แกยังคิดว่าฉันเป็นพ่อของแกหรือไม่? แกยังคิดว่าเราเป็นครอบครัวของแกหรือไม่” เนลล์ยกมุมริมฝีปากขึ้นอย่างเยาะเย้ย “คุณเจนนิงส์ ถ้าฉันจำไม่ผิดฉันโทรหาคุณตอนฉันกลับมา” ณอร์นหยุดนิ่งชั่วคราว จากนั้นเขาพูดอย่างไม่แน่ใจว่า “แกโทรหาฉันเมื่อไหร่? ทำไมฉันจำไม่ได้” เนลล์หัวเราะเบา ๆ และยิ้มอย่างเบี้ยว นับตั้งแต่เซลีนกลับมาฌอร์นไม่เคยสนใจเนลล์เลย เธอรู้ดีอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะไม่สนใจเธอขนาดนี้ เขาลืมไปด้วยซ้ำว่าเธอโทรหาเขาเมื่อเธอกลับมา สิ่งที่น่าขันกว่านั้นก็คือตอนนี้เขามาตั้งคำถามว่าทำไมเธอไม่บอกเขาว่าเธอกลับมา เห็นได้ชัดว่าฌอร์นเริ่มนึกถึงความผิดพลาดของเขาและรู้สึกอายเล็กน้อย “เอาล่ะ บริษัทได้ขยายธุรกิจในช่วงสองปีที่ผ่านมาและฉันยุ่งทั้งวันจนอาจลืมไปบ้าง ในฐานะลูกสาวแกเข้าใจพ่อบ้างไม่ได้เหรอ? แกกลับมานานแล้ว แต่แกไม่เคยกลับบ้านมา แกคิดอะไรของแก!” เนลล์อดไม่ได้ที่จะถกเถียงกับเขาและถามอย่างเย็นชาว่า “พ่อต้องการอะไร” “ฉัน…” ฌอร์นโกรธด้วยน้ำเสียงเย็นชาของเธอ แต่เมื่อนึกถึงอารมณ์ของเธอเขาก็ระงับความโกรธได้ในที่สุด เขาพูดเสียงแข็ง “ย่าของแกขอให้แกกลับมาทานอาหารเย็นในคืนนี้!” “ไม่ดีกว่า ขอบคุณ” “แกพูดอะไร? แกยังคงเป็นสมาชิกของครอบครัวเจนนิ่งส์ มีอะไรผิดปกติที่โทรชวนทานอาหารเย็น แกต้องการให้ฉันไปที่นั่นและพาแกมาที่นี่ไหม” เนลล์ยิ้มอย่างเย็นชา “ ครอบครัวเดียวกันที่ไม่เคยจำฉันได้ในช่วงเทศกาล จู่ ๆ ก็โทรหาหนูให้กลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็น หนูกังวลว่าอาจมีคนวางยาพิษหนู ในอาหารและฆ่าหนูทิ้งซะมากกว่า”