บทที่ 6 การรับรอง

กิดเดียนขมวดคิ้วขึ้น ขณะที่หัวเริ่มปวด หลังจากเวลาผ่านไปขณะหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและลดน้ำเสียงลง “ปล่อยไปผม ผมจะพาคุณไปพักผ่อน” “ฉันไม่ต้องการ” เนลล์โอบรอบคอของเขาและฝังใบหน้าของเธอไว้ที่หน้าอกของเขาราวกับว่าเธอเป็นคนจมน้ำและจับท่อนไม้ท่อนสุดท้าย เป็นเวลาหกปีที่เจสันปฏิเสธที่จะแตะต้องเธอ เธอเคยคิดโง่ ๆ ว่าเป็นเพราะเขาเคารพและห่วงใยเธอ อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาแค่คิดว่าเธอน่าเบื่อและไม่น่าสนใจ ในสายตาของเขาร่างกายของเธอก็ไม่ต่างอะไรจากผู้ชาย เพียงแค่คิดถึงสิ่งนี้ก็ทำให้ความภาคภูมิใจของเธอถูกทำลายอย่างไร้ความปรานี ราวกับว่าจะพิสูจน์อะไรบางอย่างเธอกอดชายคนนั้นแล้วจูบที่ริมฝีปากของเขาอีกครั้ง คราวนี้ก็ไม่เบาเหมือนเดิม เธอเอาริมฝีปากของเขา เข้าปากของเธอบดและเลียเบา ๆ ขนตาหนาเหมือนพัดของเธอสั่นเบา ๆ และปัดแก้มของเขาทำให้เขาคันเล็กน้อย ร่างกายของกิดเดียนแข็งทื่อ ในความคิดของเขาตึงและเหมือนกำลังแตกหักออกทีละเส้น หลังจากต่อสู้กับความต้องการ เขาก็พ่ายแพ้และเอื้อมมือไปจับคางของเธอ เขาหายใจอย่างหนัก “เนลล์ เจนนิงส์! คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่” เนลล์ปล่อยริมฝีปากของเขาและส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดจากคางของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เปียกชุ่มนัยน์ตาเหมือนลูกเจี๊ยบที่ได้รับบาดเจ็บ เธอพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันอยาก! ฉันอยากนอนกับคุณ!” กิดเดียนตะคอกด้วยความโกรธและเสียงหัวเราะ ตาของเขามืดและเสียงของเขาต่ำมาก "คุณแน่ใจใช่ไหม?" เนลล์มึนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “แน่ใจสิ! แล้วฉันจะทำให้คุณพอใจ” บนชั้นสองของสวนลีย์ ประตูห้องนอนถูกกระแทกเปิดออก เขาวางเธอลงบนเตียงและจูบเธอในขณะที่ลากลงมา เสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้น เนลล์ถอนหายใจเบา ๆ ร่างกายของเธอเหมือนถูกไฟไหม้และศีรษะของเธอก็เวียนหัว เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเธออยู่ในความฝันหรือในความเป็นจริง เสียงแหบแห้งของชายคนนั้นดังขึ้นข้างหูของเธอ “ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย แน่ใจนะว่าอยากนอนกับผม” เนลล์พยักหน้าอย่างพร่าเลือน กิดเดียนเปิดลิ้นชักข้างเตียงแล้วหยิบเอกสารออกมา “เอาล่ะ ลงชื่อไว้ก่อน” เนลล์มองด้วยสายตาขุ่นมัว “อะไร?” “การรับรองเป็นความเคารพขั้นพื้นฐานที่สุดที่ผู้ชายจะมีต่อผู้หญิงคนโปรดของเขา” เธอมองเขาอย่างเหม่อลอยและไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ก็ยังเซ็นเอกสารด้วยความสับสนภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ เมื่อมองไปที่คำสองคำที่ชัดเจนบนกระดาษกิดเดียน เม้มริมฝีปากด้วยความพึงพอใจและนำเอกสารกลับเข้าไปในลิ้นชัก จากนั้นเขาก็จูบที่ริมฝีปากของเธออย่างแรงอีกครั้ง ห้องนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์และความอ่อนโยน … วันรุ่งขึ้นเนลล์ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเธอเจ็บมากจนรู้สึกเหมือนถูกรถบรรทุกหลายคันวิ่งทับ เธอเจ็บทุกที่ เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความยากลำบากและพบว่าคอของเธอแห้งมาก เมื่อเห็นแก้วน้ำบนโต๊ะข้างเตียงเธอจึงหยิบมันขึ้นมาและกระดกโดยไม่ต้องคิด แก้วน้ำอุ่นไหลเข้าสู่ท้องของเธอซึ่งทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากและความทรงจำที่เลือนลางเมื่อคืนก็ค่อยๆกลับคืนมา เธอลูบหัวของเธออย่างคลุมเครือจำได้ว่าเธอขึ้นรถไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ดูเหมือนเธอจะทำอะไรบางอย่างที่น่าทึ่งหลังจากถูกกระตุ้นด้วยการโทรติดต่อจากเจสัน และเซลีน เนลล์สะดุ้งยกผ้าห่มขึ้นอย่างดุเดือด แม้ว่าเธอจะเตรียมพร้อมสำหรับมัน แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อเห็นร่องรอยจากการจูบไปทั่วร่างกายของเธอ ‘อ๊ากกก! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?’ เธอดึงผมของเธอด้วยความหงุดหงิด ทันใดนั้นเสียง ‘คลิก’ ก็ดังขึ้น เนลล์ขยับแล้วรีบดึงผ้าห่มคลุมตัว “คุณคือใคร? ” ประตูห้องนอนถูกเปิดออกและชายร่างเพรียวเดินเข้ามาอย่างมั่นคง ดวงตาของเนลล์เบิกกว้างอย่างร้ายกาจ แม้ว่าความทรงจำในคืนที่ผ่านมาของเธอจะเลือนลาง แต่เธอก็จำไม่ได้ว่าเธอนอนกับผู้ชายแบบไหน กิดเดียน ลีย์ สวมชุดสูทสีดำและเสื้อเชิ้ตสีขาวในวันนี้ กระดุมของเขาถูกติดอย่างพิถีพิถันที่ด้านบนและเขาก็ดูหล่อเหลาและงดงาม ร่างกายของเขามีออร่าความเย็นยะเยือกออกมา เขาถือชุดสตรีไว้ในมือ แม้จะเห็นเธอตื่น แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าออกมามากนัก เขาวางเสื้อผ้าลงบนเตียงและพูดเบา ๆ ว่า “เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาชั้นล่างเพื่อทานอาหารเช้า” เนลล์ร้องเรียกเขา “เกี่ยวกับเมื่อคืน…” กิดเดียนหันกลับไปและริมฝีปากของเขาโค้งงออย่างมองไม่เห็น แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังเฉยเมยและเยือกเย็น “ไปคุยกันที่ชั้นล่าง” จากนั้นเขาก็เดินออกไป นอกจากนี้เขายังปิดประตูให้อย่างสุภาพ เนลล์อึ้งไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะล้มลงบนเตียง เธอคว้าหมอนแล้วกดลงบนใบหน้าของเธอแล้วกรีดร้องอย่างเงียบ ๆ แม้ว่าความทรงจำของเธอจะกระจัดกระจายไปเล็กน้อย แต่เธอก็ยังจำชิ้นส่วนต่างๆได้ เธอรู้อย่างคลุมเครือว่าเธอทำอะไรหลังจากรวบรวมความทรงจำที่กระจัดกระจายเข้าด้วยกัน ‘อึ้ย! น่าอายแค่ไหน!’ อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะเสียใจแค่ไหนก็ไม่มีทางย้อนเวลากลับไปได้ ดังนั้นหลังจากที่เธอออกนอกลู่นอกทางไปสักพักในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นจากเตียงและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาอย่างหดหู่ก่อนจะเข้าห้องน้ำ ในขณะที่อาบน้ำเธอเห็นรอยฟกช้ำที่มีทั่วร่างกายและหน้าแดงอีกครั้ง หลังจากอาบน้ำแล้วเธอก็แต่งตัวและลงไปชั้นล่างเพื่อดูชายคนนั้นนั่งอยู่บนโซฟาในเลานจ์ เลานจ์มีขนาดใหญ่มากและเช่นเดียวกับห้องนอนชั้นบนได้รับการออกแบบในสไตล์เรียบง่ายทันสมัยแบบโมโนโครม มันหรูหรา แต่ถูก จำกัด ไว้และหน้าต่างฝรั่งเศสด้านข้างก็เปิดกว้าง สายลมที่พัดผ่านทำให้ห้องเย็นลงเล็กน้อย บางทีอาจเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้า กิดเดียนจึงหันกลับมา ความประหลาดใจวูบวาบในดวงตาของเขาเมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่บนบันได เนลล์สวมชุดเดรสยาวคลุมเข่า สไตล์เชิ้ตสีดำที่เขานำมาให้เธอ ขอบเสื้อผู้หญิงตอนหน้าอกกว้างเล็กน้อยและผูกริบบิ้นสีดำรอบคอ บวกกับรูปร่างที่สูงและสันทัดของเธอเธอดูเรียบง่าย แต่เซ็กซี่ ดวงตาของกิดเดียนมองจ้อง เขาลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องอาหาร เนลล์ทำได้เพียงเดินตามเขาไป ในที่สุดเธอก็คว้าเขาได้เมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในห้องอาหาร “คุณคะ? เมื่อคืน…ฉันขอโทษจริงๆ ฉันเมา” กิดเดียนดึงเก้าอี้ออกให้เธอนั่งก่อน จะนั่งที่ปลายอีกด้านของตัวเอง เขาตอบเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร” หลังจากหยุดชั่วคราวเขากล่าวเสริมว่า “ฉันก็ทำหน้าที่ของฉันอยู่ดี” "ฮะ?" เนลล์รู้สึกสับสน แต่มีชายคนหนึ่งเดินมาจากข้างนอกก่อนที่เธอจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เขาเดินไปหากิดเดียนและมอบสมุดบันทึกสีแดงสองเล่มด้วยความเคารพ “ท่าน ท่านประธานครับเสร็จแล้ว” กิดเดียนฮัมเพลงและเอื้อมมือไปพลิกเปิดข้างหนึ่งก่อนที่จะยื่นอีกข้างให้เนลล์อย่างไม่ใส่ใจ “ดูสิ” เนลล์ตกตะลึงและรู้สึกว่าหนังสือสีแดงเล่มนี้ดูคุ้นเคยเล็กน้อย ‘ทำไมมันดูเหมือน …’ ด้วยการเต้นของหัวใจอย่างกะทันหันเธอคว้ามันขึ้นมาและอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเมื่อดวงตาของเธอเห็นชื่อสองชื่อที่ชัดเจนและสะดุดตาอยู่ด้านบนของหนังสือพร้อมกับภาพถ่ายพื้นหลังสีแดง “กะ - เกิดอะไรขึ้นที่นี่” กิดเดียนชำเลืองมองเธอ เมื่อเทียบกับความตกใจของเธอเขาดูสงบลงมาก เขาวางทะเบียนสมรสไว้ในมือและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “คุณลืมสิ่งที่คุณเซ็นไว้หรือเปล่า?” ดวงตาของเนลล์กลม “ฉันเซ็นชื่ออะไร?” “เฮ้!” ราวกับคาดการณ์ปฏิกิริยาของเธอออก กิดเดียนก็เคาะลงบนโต๊ะ แมทธิว สตาร์ก ส่งเอกสารทันที เนลล์มองไปที่มัน ในเอกสารมีคำขนาดใหญ่สองคำที่เขียนไว้อย่างชัดเจน: ใบสมัครแต่งงาน