บทที่ 1 เซอร์ไพรส์

เมื่อเนลล์ เจนนิ่งส์ มาถึง โรงแรมลินด์เซ, ก็เป็นเวลา 23:00 น. ตอนกลางคืน ในช่วงเวลานี้ไม่ปลอดภัยสำหรับผู้ที่ทำงานในธุรกิจที่ขายผลิตภัณฑ์สำหรับผู้ใหญ่เพื่อทำการจัดส่งด้วยตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กสาวและยังสวย อย่างไรก็ตาม, เมื่อมันไม่มีตัวเลือกอื่น ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกอย่างต้องใช้เงินตั้งแต่อาหารเสื้อผ้าที่อยู่อาศัยไปจนถึงการเดินทาง นอกจากนี้ เจสัน มอร์ตัน จะกลับมาในอีกไม่กี่วัน. พวกเขาคบกันมาหกปี แต่เขาใช้เวลาห่างจากเธอมากกว่าครึ่งหนึ่ง เขาต้องดูแลธุรกิจทั้งในประเทศและต่างประเทศดังนั้นเธอจึงไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้ โชคดีที่พวกเขามีความรู้สึกที่ดีต่อกัน เธอยังทำธุรกิจเล็ก ๆ นอกเหนือจากงานประจำวันดังนั้นเธอจะสามารถเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เขาได้ในอีกไม่กี่วัน เมื่อคิดเช่นนี้ริมฝีปากของเนลก็ยกขึ้นอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอยิ้ม. เธอดึงหมวกปีกสีดำบนศีรษะลงอย่างอบอุ่นก่อนจะคว้ากล่องส่งของและเดินเข้าไปข้างใน โรงแรมลินด์เซ เป็นสถานประกอบการที่มีชื่อเสียงในเมืองเพย์สัน คนส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อมาจับจ่ายใช้สอยและเป็นคนที่ร่ำรวย มีหน้ามีตา เห็นได้ชัดเลยว่าห้องโถงได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราและแม้แต่ลิฟท์ก็เรียงรายไปด้วยทองคำและเงิน เมื่อมีคนยืนอยู่ใต้แสงไฟพวกเขาจะรู้สึกละอายใจกับความไม่ยุติธรรมของตัวเองเมื่อเปรียบเทียบกัน เนลล์ เพียงแค่ถือกล่องและไม่ปล่อยให้ดวงตาของเธอหลงไปกับมัน ใบหน้าที่สวยงามของเธอถูกปิดไว้ด้วยหน้ากากเผยให้เห็นเพียงดวงตาที่ลึกและสงบคู่หนึ่ง ซึ่งทำให้รู้สึกห่างเหินเย็นชา ลิฟต์หยุดที่ชั้น 22 พร้อมกับเสียง 'ติ๋ง’ เธอเดินออกไปเพื่อตามหาห้อง 2202 อย่างรวดเร็วและกดกริ่งประตู ก่อนที่ประตูจะเปิดออกก็มีเสียงครวญครางของชายและหญิงที่ดังออกมาจากข้างใน "เจย์ อา ... หยุด ดูเหมือนของขวัญของเราจะมาแล้ว" “รอก่อน เดี๋ยวฉันไปรับเอง” ปากของเนลล์ปิดสนิทขณะที่เธอยืนอยู่นอกประตู “ของเล่นชิ้นเล็ก ๆ ของพวกเขายังมาไม่ถึงเลยพวกเขาก็เริ่มเล่นแล้ว?” 'จะรีบร้อนไปไหน!' ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็วชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำในชุดคลุมอาบน้ำก็ปรากฏตัวขึ้น เนลล์ไม่ได้มองไปที่เขาและยื่นกล่องให้ "843 หยวน! เงินสดหรือ WeChat?" คนตรงหน้าเธอไม่ได้ขยับตัว สองวินาทีต่อมาเสียงลังเลก็ดังขึ้น "... เนลลี่?" เนลล์สะดุ้งเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้น ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างประตูตัวสูงผมสั้นและชื้น เขาสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวและภายใต้แสงไฟสีเหลืองอันอบอุ่นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจความกลัวและ ... ใบหน้าของเนลล์เย็นลงทันที "เจสันใครเหรอ" "ไม่ใช่ใครหรอกแค่คนส่งของ" เจสัน มอร์ตัน พูดอย่างเร่งรีบก่อนที่ เนลล์จะส่งเสียง เขารีบหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วยัดใส่มือเธอก่อนจะฉกกล่องไปจากเธอ ประตูปิดดังปัง เนลล์ยืนอยู่ที่นั่นปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อย ใบหน้าของเธอซีด ในขณะถัดมาเธอก็หัวเราะเยาะ เธอมองไปที่ธนบัตรในมือเธอราวกับว่าเธอเคยเห็นเรื่องตลกที่น่าตื่นตาตื่นใจและเยาะเย้ยความไม่รู้และความโง่ของเธอ เมื่อเสียงของการร่วมรักเริ่มขึ้นภายในห้อง เธอก็หายใจเข้าลึก ๆ และบังคับดวงตาของเธอไม่ให้สนใจ จากนั้นเธอก็หันกลับไปและดึงโทรศัพท์ออกมาขณะที่เธอเดินไปยังลิฟต์ "สวัสดีค่ะ ใช่สำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเทศบาลหรือป่าวคะ? ฉันต้องการจะแจ้งว่ามีคนกำลังเสพยาและค้าประเวณีในโรงแรมลินด์เซย์ หมายเลขห้องคือ…” ยี่สิบนาทีต่อมา รถตำรวจก็จอดอยู่หน้าโรงแรมลินด์เซย์ พร้อมกับนักข่าวหลายสื่อที่ถือกล้องรอทำข่าว ขณะที่ผู้คนในโรงแรมถูกพาตัวออกมา ผู้สื่อข่าวก็รีบวิ่งไปข้างหน้า "คุณมอร์ตัน มีคนรายงานว่าคุณเสพยาและจ้างโสเภณีในโรงแรมนี้จริงหรือ?" "คุณมอร์ตัน ในฐานะทายาทของ มอร์ตัน คอร์ปอเรชั่น คุณคิดว่าพฤติกรรมแบบนี้ถูกต้องหรือไม่" "คุณมอร์ตัน คุณกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน มีข่าวลือว่าเธอเป็นคนคุ้มกันจากวงการบันเทิงจริงหรือ?" “คุณมอร์ตัน ... ” เจสัน ถูกนักข่าวรุมล้อมจนตำรวจไม่สามารถหยุดพวกเขาได้ หลังจากนั้นไม่นานเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและคำรามด้วยความโกรธ “ไปให้พ้น!” ผู้สื่อข่าวตกใจ แต่ก็ยอมถอยห่าง เจสัน มองผ่านฝูงชนและจ้องตรงไปที่เนลล์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเหี้ยมโหด "นี่คือสิ่งที่คุณต้องการหรือ?" เนลล์ยิ้มอย่างเย็นชาขณะที่นัยน์ตาเยาะเย้ยนั้นปรากฏขึ้นทั่วดวงตาของเธอ “ถึงแม้ว่าคุณจะทำแบบนี้กับผม คุณก็จะไม่มีทางได้ผม!" จู่ ๆ เนลล์ก็เดินไปข้างหน้าและยกมือขึ้นต่อหน้านักข่าวและตำรวจทั้งหมด "เพียะ!" ตบเข้าไปที่ด้านข้างของใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง ศีรษะของเจสันหันไปด้านข้างรอบ ๆ ข้างก็เงียบลง ตำรวจเปิดปาก “คุณผู้หญิงครับ... ” "ขอโทษค่ะ พอดีมือฉันลื่นน่ะ" เธอยิ้มจาง ๆ และลูบข้อมือของเธอ เสียงของเธอชัดเจนและเย็นชา ขณะที่เธอมองเจสันด้วยความโกรธเคือง "คุณคิดว่าฉันสนใจเศษกระดาษที่ตกลงไปในโถส้วมอย่างคุณไหม คิดว่าการตบนั้นเป็นต้นทุนฉันจะเก็บเงินต้นที่เหลือภายในสามวันข้างหน้า!" ดวงตาของเจสัน เป็นประกายด้วยความตื่นตระหนก "ต้น...ต้นทุนอะไร?" เนลล์ เลิกคิ้ว "คุณต้องการให้ฉันเตือนคุณจริงๆไหมล่ะ?" ใบหน้าของเจสันซีดขาวทันที เธอยิ้มเยือกเย็นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและการดูถูก เมื่อตำรวจเห็นว่าพวกเขาไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเขาก็โบกมือและพาเขาเข้าไปในรถ เมื่อเขาถูกพาตัวไปนักข่าวก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อไป พวกเขาก็เริ่มทยอยจากไป ทางเข้าโรงแรมที่เดิมมีคนพลุกพล่านพลันตอนนี้ว่างเปล่า เนลล์ ยืนอยู่ตรงนั้นสักพักจนกระทั่งเธอหายใจได้ง่ายขึ้นก่อนจะเดินจากไป โดยไม่คาดคิดทันทีที่เธอหันศีรษะไป สายตาของเธอก็พบกับดวงตาที่ลึกล้ำและน่าค้นหาคู่หนึ่ง เขาเป็นชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้ม เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ผมสั้นและดวงตาที่ลึกล้ำราวกับทะเลที่ไร้ก้นบึ้ง ภายใต้การปกคลุมของค่ำคืนนี้ลักษณะที่หล่อเหลาของเขาทำให้รู้ว่ามาจากตระกูลชั้นสูงและไร้กาลเวลาซึ่งขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมที่ที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา หัวใจของเนลล์ สั่น ในใจเธอคิดว่าเขาดูคุ้นเคย อย่างไรก็ตามเมื่อเธอมองกลับไปที่เขาอีกครั้ง สายตาของเธอก็แอบสอดส่องไปยังเลขาที่อยู่ข้างหลังเขาเช่นเดียวกับปอร์เช่สีเงินที่จอดอยู่ข้าง ๆ พวกเขา จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าไม่มีทางรู้จักคนที่สะดุดตาเช่นนี้ ในที่สุดเธอก็หันกลับมา เมื่อร่างเล็กกะทัดรัดกลมกลืนไปกับการจราจร, กิดเดียน ลีย์ มองออกไปและถามเบา ๆ ว่า "คนนั้นเป็นใคร?" ข้าง ๆ กิดเดียน ลีย์, แมทธิว สตาร์ก ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “คุณหมายถึงคนที่ถูกตำรวจจับตัวไปก่อนหน้านี้หรือเปล่าดูเหมือนเขาจะเป็นลูกชายของเจ้าของบริษัท มอร์ตัน เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไม่กี่วันก่อน” กิดเดียน ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ฉันกำลังพูดถึงผู้หญิงคนนั้น" “อะไรนะครับ?” แมทธิวสับสนเล็กน้อย “ผู้หญิงคนไหน?” เมื่อสังเกตว่าสีหน้าของ กิดเดียน เปลี่ยนไปอย่างไม่พอใจ แมทธิว ก็ตอบสนองทันที "ขอโทษด้วยครับท่านประธานผมจะตรวจสอบทันที ... " "ไม่จำเป็น." กิดเดียนขัดจังหวะเขา เขาครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีทันใดนั้นเขาก็จำอะไรบางอย่างได้ ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและเขาก็มองไปยังทิศทางที่หญิงสาวจากไปอีกครั้งริมฝีปากของเขาเม้มด้วยรอยยิ้ม จากนั้นในที่สุดเขาก็เดินเข้าไปข้างใน ... ในฐานะคนที่ทำการแจ้งเหตุเนลล์ก็ได้ติดตามตำรวจกลับไปที่สถานี ทันทีที่เธอพูดจบก็มีกลุ่มคนเดินเข้ามาจากด้านนอก หัวหน้ากลุ่มคือคุณยาย ของครอบครัวเจนนิงส์ ซิลเวีย วอล์กเกอร์ เธอพุ่งไปข้างหน้าและตบหน้าเนลล์ เข้าไปฉาดใหญ่ เนลล์ ขมวดคิ้วขณะที่รสชาติของเลือดกระจายอยู่มุมริมฝีปากของเธอ เธอเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างเย็นชา "คุณยาย!" ซิลเวีย ตัวสั่นด้วยความโกรธ "แกก็รู้ดีว่านั่นคือน้องสาวของแก แต่แกยังเรียกตำรวจ แกกำลังพยายามทำให้ฉันโมโหจนตายเลยใช่มั้ย!" เนลล์เช็ดเลือดออกจากมุมริมฝีปากแล้วเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเยาะเย้ย "น้องสาวของฉัน ยายกำลังพูดถึงเซลีนใช่ไหม" "แกจะทำตัวโง่เพื่ออะไร ชาวบ้านเขานินทากันไปทั่วแล้วว่าลูกสาวคนเล็กของครอบครัวเจนนิงส์ล่อลวงคู่หมั้นของคนอื่น แกเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ แต่แกยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่าทำอะไรลงไป?" เนลล์ หรี่ดวงตาลงแล้วหัวเราะเบา ๆ "ผู้หญิงคนนั้นนะเหรอ! ฉันคิดว่ามันเป็นแค่ผู้หญิงขายตัวมั่ว ๆ ที่อยากหาเงิน แต่กลับกลายเป็นน้องสาวของฉันเองงั้นเหรอ?"