บทที่ 1057 ได้ไม่คุ้มเสีย

ทันใดนั้นเอง ความทรงจำในสมองก็พาเธอย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน ในตอนนั้น เนลล์เพิ่งอายุ 18 ปี ตอนที่เดินทางไปยังประเทศเอฟ เธอไม่มีอะไรเลย และไม่มีใครไปกับเธอด้วย อาศัยเพียงเงินค่าใช้จ่ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แม่ทิ้งไว้ให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต เพราะเป็นเพียงเงินค่าใช้จ่าย จึงเป็นปกติอยู่แล้วที่เธอจะใช้ไม่เพียงพอ ด้วยเหตุผลที่ว่าเธออยู่ต่างประเทศเพียงลำพัง ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่อาหารตลอดจนที่พักจึงจำเป็นต้องใช้เงิน สิ่งที่เธอทำได้คือ การรับจ้างทำงาน โชคดีที่รุ่นพี่แนะนำให้เธอรู้จักกับบริษัทที่กำลังรับสมัครพนักงานต้อนรับบนเรือสำราญชั่วคราว เนลล์จึงรีบไปสมัคร เพราะไม่ส่งผลกระทบต่อการเรียนของเธอ ทว่าบนเรือสำราญลำนั้น ดูเหมือนว่าเนลล์จะไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า มันคืออะไรกันแน่ เธอเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน มันเป็นความทรงจำที่เลือนราง รู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้ยินเสียงปืนหรืออะไรสักอย่าง แต่เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาหลังจากเกิดเรื่อง เธอก็สูญเสียความทรงจำไปกว่าสามเดือน ดังนั้นเธอจึงจำเรื่องบนเรือสำราญไม่ได้อีก ด้วยเหตุนี้ ทำให้ทุกครั้งที่เนลล์พยายามนึกถึงความทรงจำเหล่านั้น เธอจะปวดหัวราวกับหัวจะระ