บทที่ 864 ให้มันจบตรงนี้เถอะ บอยล์

รถเบนท์ลีย์สีดำขับไปบนถนน แสงไฟส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ตอนที่พวกเขาขับรถผ่าน บอยล์ยิ้มแล้วถามเธอ "ทำไมจู่ ๆ ถึงได้กลับมาบ้านล่ะ? คุณจะกลับไปอเมริกาอยู่หรือเปล่า?" เชอรีชไม่ได้มองเขา เธอจดจ่อกับถนนข้างหน้าและตอบ "ฉันอยากกลับมาก็แค่นั้น" เป็นการบอกเขาว่าชีวิตของเธอไม่เกี่ยวกับเขา "ฮันท์ลีย์กำลังจะแต่งงานกับวิทนีย์" บอยล์บอกเธอ "ฉันรู้แล้ว" บอยล์พูดต่อ "ผมก็อยู่ที่อเมริกามาเจ็ดปี" เชอรีชตอบ "ฉันรู้" "ตอนนั้นผมกำลังเรียนปริญญาเอกที่ฮาวาร์ด" "ฉันรู้" "ผมคิดถึงคุณ" "ฉันรู้… ฉันไม่รู้หรอก" เชอรีชกัดลิ้น ตอนนั้นเธอเพิ่งรู้ว่าตกหลุมพรางเขา เธอเคยเล่นเกมแบบนี้กับวิทนีย์ตอนที่ยังเรียนมัธยมปลาย เกมนี้จะให้คนต่อต้านพวกเขา ปกติเกมนี้จะถามคำถามง่าย ๆ ก่อนจะจับเหยื่อตอนที่ไม่ทันระวังตัว ด้วยคำถามอื่นที่ไม่เกี่ยวกัน แค่จะทำให้ขายหน้า ปกติแล้วคำถามสุดท้ายจะเป็นแบบ 'เธอเป็นหมู' และคนนั้นจะตอบว่า 'ใช่' หรือ 'ฉันรู้' โดยสัญชาติญาณ เธอไม่เคยเล่นเกมแพ้เลยสักครั้ง เพราะสมองเธอทำงานเร็ว ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สนใจ เพราะคนที่นั่งข้างเธอคือบอยล์ คนที่เธอไม่ได้เจอมาเจ็ดปีแล้ว สมองของเธอดูเหมือนจ