บทที่ 728 ความรู้สึกที่แท้จริงของลินน์

เมื่อพวกเขากลับไปที่ห้องนั่งเล่นที่ชั้นล่าง จู่ ๆ ซัมเมอร์ก็พูดว่า “ลินนี่ ช่วงบ่ายเธอยุ่งไม่ใช่เหรอ? แจ็คสันกำลังจะออกไปพอดี ฉันจะขอให้เขาไปส่งเธอนะ” แจ็คสันไม่ได้คาดหวังว่าซัมเมอร์จะกำจัดลินน์เพื่อความสะดวกของเธอในลักษณะนี้ แม้ว่าเขาจะลังเลอย่างเหลือเชื่อแต่เขาก็ยังตกลงอยู่ดี "ไปกันเถอะ" ลินน์เต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำเช่นนั้น “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะคุณเวสต์ ไว้ฉันจะมาเยี่ยมคุณและคุณแอตติคัสอีกนะคะ” ซัมเมอร์ไปส่งพวกเขาที่ประตู เมื่อเธอหันหลังกลับ เธอก็เห็นแอตติคัสยืนอยู่ที่เชิงบันได “แจ็คสันกลับไปแล้วเหรอ?” เธอถอนหายใจ “ใช่ เขาไปแล้ว เมื่อเขามา คุณก็หลีกเลี่ยงเขา แต่เมื่อเขาจากไป คุณก็ถามฉันเกี่ยวกับเขามากมาย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณจะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน มันเหนื่อยที่ต้องเห็นคุณสองคนเป็นแบบนี้ ไปวาดรูปเถอะ ฉันไม่ได้รับความรักและความห่วงใยจากคุณมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไปขายภาพวาดของคุณให้มากขึ้นเพื่อที่ฉันจะได้ใช้เงินของคุณตอนไปช้อปปิ้ง ฉันจะมีความสุขในเวลานั้นมาก” แอตติคัสยิ้มอย่างเขินอาย เขาค่อนข้างภักดีและซื่อสัตย์ “ฉันจะให้เธอทุกสตางค์ที่ฉันมี ต่อให้เธอไปช้อปปิ้งทุกวันเธอก