บทที่ 1207 ยางรัดผมและกุญแจบ้าน

ความทะเล้นบนใบหน้าของซิลแวงหายไปในทันที “นี่เธอก็คิดว่าฉันเป็นแมงดาที่ต้องเกาะผู้หญิงกินเหมือนกันเหรอ?” โรบินพูดไม่ออก นั่นคือสิ่งที่ทุกคนคิด ถ้าเธอปฏิเสธตอนนี้ มันก็คงจะดูเหมือนการเสแสร้ง หลังจากที่เงียบไปสองวินาที เธอก็เปิดปากพูด แต่ซิลแวงพูดแทรกขึ้นมาก่อน “โอเค เธอไม่ต้องตอบก็ได้ ฉันไม่สนใจแล้วว่าคนอื่นจะคิดยังไงหรอกนะ” หลังจากนั้นบรรยากาศก็เริ่มหม่นหมอง โรบินรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออกเล็กน้อย เธอจึงลดกระจกลง เพื่อปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเส้นผมของเธอ ทำให้กลิ่นหอมของแชมพูของเธอพัดเข้าไปในรถ มันเป็นกลิ่นที่มีเสน่ห์ จู่ ๆ ซิลแวงก็พูดขึ้นว่า “มัดผมเถอะ” “ฉันไม่มียางมัดผม…” เธอตอบอย่างกระอักกระอ่วน เขาหยิบยางรัดผมออกมาราวกับว่าเสกมันมาได้ “นี่” เธอรับมันและรู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่งกว่าเดิม เธอทิ้งยางรัดผมอันนี้เอาไว้ตอนที่เธอไปนอนที่บ้านของเขาครั้งหนึ่ง เธอแปลกใจที่เขายังเก็บมันไว้และ… เอามันไปด้วยทุกที่ที่เขาไป? ขณะที่เธอกำลังวิเคราะห์อยู่นั้น ซิลแวงก็หัวเราะ “เธอคงไม่คิดว่าฉันหวั่นไหวจนต้องเก็บของของเธอไว้ใช่ไหม? เธอคิดว่าฉันทำใจทิ้งมันไม่ได้เหรอ? ฉันตั้งใจจะทิ้งมัน แต่ฉันไม่มี