บทที่ 1002 วาดภาพเป็นของขวัญแต่งงาน

แจ็คสันก้มหน้าลงแล้วจุ๊บแก้มเธอ “ผมขอโทษ โอเคไหม? ออกไปรอผมเถอะ อาหารเช้าจะเสร็จในไม่ช้า เชื่อฟังผมนะ แล้วจากนี้ไปอย่าติดต่ออเลฮานโดรอีกล่ะ” ทิฟฟานี่กำลังอารมณ์ดี เธอจึงไปที่ห้องอาหารและรอแจ็คสันอย่างเชื่อฟัง อันที่จริงความโกรธของเธอหายไปตั้งแต่เมื่อที่เธอโทรหาเขาด้วยความตื่นตระหนกและพบว่าเขากำลังจะมาหาเธอแล้ว เขายังคงเป็นที่พึ่งของเธอในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ พระอาทิตย์ก็กำลังค่อย ๆ ขึ้นสู่ท้องฟ้า ทั้งคู่ไม่ได้นอนทั้งคืนและต่างคนก็ต่างเหนื่อยล้า เมื่ออยู่บนเตียงทิฟฟานี่ก็โอบแขนขาตัวเองรอบตัวแจ็คสันราวกับปลาหมึก แจ็คสันขยับแขนขาของเธอออกจากร่างกายของเขาอย่างหมดหนทาง “อย่าแตะต้องผม อยู่ฝั่งของคุณไว้สิ” ทิฟฟานี่ท้วง “ทำไมอีกล่ะ? ทำไมคุณถึงไม่ให้ฉันกอดคุณ? คุณยังคงอารมณ์เสียอยู่เหรอ? ขอโทษนะ คุณจับได้ว่าฉันมีเซ็กซ์กับผู้ชายคนอื่นหรือยังไง? คุณมีหลักฐานอะไรไหม? อย่าบังคับตัวเองให้ทำเหมือนว่าทุกอย่างปกติดีเลยถ้าคุณยังคงอารมณ์เสียอยู่!” แจ็คสันพลิกตัวและขังเธอไว้ข้างใต้เขา “คุณช่วยหยุดพูดถึงเรื่องพวกนั้นได้ไหม? ผมรู้ว่าคุณมักจะพูด