บทที่ 544

แคทเธอรีนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เอาล่ะ อย่างน้อยป้าเจนนิเฟอร์และคุณลุงบอริสก็จะถูกฝังอยู่เคียงข้างกัน เพราะอย่างนั้นพวกเขาจะไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เธอเดินไปข้างหน้าเพื่อแสดงความเสียใจ ในฐานะคนในครอบครัว ซาร่าเข้ามาแสดงความขอบคุณ พวกเธอทั้งคู่ก้มศีรษะลง ซาร่ากระซิบเสียงเบาพอที่จะได้ยินเพียงสองคน “เธอคิดเหรอว่าเถ้ากระดูกของเจนนิเฟอร์อยู่ในนั้นจริง ๆ? เหอะ ฉันทิ้งลงชักโครกไปเรียบร้อยแล้ว ข้างในเป็นเถ้ากระดูกของหมาตัวหนึ่ง” ตอนนี้ร่างกายของแคทเธอรีนสั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด เธอเงยหน้าขึ้น แล้วก็ต้องพบกับสีหน้าเศร้าเสียใจของซาร่า ราวกับว่าเธอไม่ได้เพิ่งพูดอะไรที่ชั่วร้ายออกมาเลย คนคนนี้เป็นคนอกตัญญูถึงขนาดนี้ได้อย่างไร? แคทเธอรีนรู้ดีว่าได้เสียรู้เข้าให้แล้ว ทว่า เธอก็อดไม่ได้ที่จะผลักผู้หญิงคนนั้นล้มลงกับพื้น ซาร่าโขกศีรษะของเธอเข้ากับโลงศพพลางน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม “คุณผู้หญิง ฉันพูดอะไรผิดไปจนทำให้คุณไม่พอใจอีกเหรอคะ?” “แคทเธอรีน เธอทำอะไรลงไป?” ร็อดนีย์รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยซาร่าให้ลุกขึ้น “แคทเธอรีน นี่ออกจะมากเกินไปหน่อยนะ” เชสเตอร์ก็เดินเข้าไปช่วยซาร่าด้วยเหมือนกัน ฌอนรู