บทที่ 536

แคทเธอรีนไม่เคยคิดถึงโจเอลมากเท่าตอนนี้ เธออยากให้เขาฟื้นขึ้นมาจริง ๆ อย่างน้อยเธอจะได้มีสมาชิกในครอบครัวให้พึ่งพาได้บ้าง “คุณพ่อคะ ได้โปรดฟื้นขึ้นมาเร็ว ๆ นะคะ หนูกำลังลำบาก แล้วหนูก็คิดถึงคุณพ่อมาก” หยาดน้ำตาของเธอไหลลงบนหลังมือของโจเอล เธอไม่ได้สังเกตเห็นว่านิ้วมือของเขากำลังขยับ ต่อจากนั้น เธอจึงไปเยี่ยมบอริสที่ห้องพักผู้ป่วยอีกแห่งหนึ่ง เธอพบว่าเมื่อเธอเดินเข้าไป ผู้ชายคนนั้นกำลังพยายามเอื้อมหยิบกระโถนที่อยู่ใต้เตียง “คุณลุงบอริสคะ ให้หนูช่วยนะคะ” เธอรีบเดินเข้าไปช่วยเขา “หนูเป็นเพื่อนของแชริตี้ค่ะ” “ขอบใจ” เขารับกระโถนและดูกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย หลายนาทีต่อมา เธอนำกระโถนไปเทลงในโถส้วม “คุณลุงบอริสคะ ทำไมคุณลุงถึงอยู่คนเดียวล่ะคะ? คุณป้าเจนนิเฟอร์กับผู้ดูแลไปไหนคะ?” “เช้านี้ผู้ดูแลไม่ว่าง ส่วนเจนนิเฟอร์กลับไปเก็บข้าวของสัมภาระที่บ้าน เธอบอกว่าเธออยากจะย้ายลุงไปรักษาที่โรงพยาบาลอื่นในเมลเบิร์น แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่กลับมา แล้วลุงก็ติดต่อเธอทางโทรศัพท์ไม่ได้เหมือนกัน” น้ำเสียงของเขาฟังดูกังวล “ลุงอยากไปตามหาเธอ แต่ลุงทำไม่ได้เพราะป่วยอยู่แบบนี้ โชคดีที่ก่อนหน้านี้เฟรยาแวะมา