บทที่ 441

แคทเธอรีนรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก เธอไม่อาจพูดได้ว่าเธอไม่มีความสุขเพราะนามสกุลของพยาบาลคนนั้นคือแลงลีย์ อย่างไรก็ตาม เธอไม่โอเคที่จะแสร้งเป็นเป็นคนใจกว้าง “ฉันไม่คาดคิดว่าคุณจะเชื่อฟังเด็กสาวคนนั้น” เธอพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้ง ฌอนเลิกคิ้วก่อนจะก้มลงไปหอมริมฝีปากของเธอ “อืม ผมคิดว่าผมได้กลิ่นความหึงหวงนะ” “ฉันจริงจังนะคะ” เธอตบหลังเขาอย่างขี้เล่น แรงกดเบา ๆ รู้สึกเหมือนจั๊กจี้มากกว่าการตบ เขาจับมือเธอทันทีและจุ๊บมันเล็กน้อย “ในอดีตผมไม่เคยเชื่อฟังเลย และอาจจะไล่ตะเพิดออกไปด้วย ถ้ามีความคิดที่จะมีพยาบาลจากโรงพยาบาลจิตเวชมาอยู่ใกล้ ๆ อย่างไรก็ตาม ผมอยากหายป่วยเร็ว ๆ เพื่อคุณ ดังนั้นผมจึงต้องทำการรักษา ผมไม่อยากทำอะไรที่จะทำให้คุณเจ็บปวดอีก คุณเข้าใจใช่ไหม?” เธอกัดริมฝีปาก จู่ ๆ เธอก็รู้สึกแย่ที่ใจแคบ “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ แต่ทำไมคุณไม่หาคนที่แก่กว่า หรืออาจจะเป็นพยาบาลชายล่ะคะ? ฉันทำงานที่ออฟฟิศและปล่อยให้คุณอยู่บ้านตามลำพังกับหญิงสาว...” ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะยกคางขึ้นเพื่อให้สายตาทั้งสองประสานกัน “คุณหึงจริง ๆ เหรอ?” “ฌอน ฮิลล์!” เธอจ้องมองเขาด้วยแก้มแดง “หยุดเลยนะ” “ไม่ว่าเลขาหรือพนักง