บทที่ 3
เรื่องราวพลิกกลับอย่างรวดเร็ว จนแคทเธอรีนสงสัยว่าเธอดื่มมากเกินไปหรือเปล่า
ความคิดนั้นยังคงอยู่ จนกระทั่งเฟรยามาแตะที่ไหล่ของเธอ เธอพูดขึ้นด้วยความเห็นอกเห็นใจ “ไม่ต้องอารมณ์เสียไปหรอก มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกุมหัวใจของผู้ชายที่ร่ำรวยและหล่อเหลา พยายามเข้านะ—“
“ไม่ เขาบอกกับฉันว่าให้ไปเจอกับเขาที่ทางเข้าสำนักงานทะเบียนในวันพรุ่งนี้เวลา 10:00 น.” แคทเธอรีนตอบกลับไปด้วยท่าทางที่ดูงุนงง
“...”
เฟรยายังคงเงียบอย่างน่าประหลาด สักครู่หนึ่งหลังจากนั้นเธอจึงหัวเราะออกมา “ขอแสดงความยินดีด้วยที่จะได้เป็นป้าของอีธาน!”
แคทเธอรีนถามขึ้น “เธอเชื่อเขาด้วยเหรอ?”
เฟรยาหยิกแก้มของที่นุ่มนิ่มของแคทเธอรีนอย่างแรง
“ทำไมจะไม่? ได้โปรดเถอะ ด้วยภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์ผุดผ่องตามธรรมชาติของเธอ เธอสามารถเอาชนะสาว ๆ คนอื่นในวงการบันเทิงได้อย่างง่ายดาย ถ้าฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอ ไปดื่มฉลองให้กับการแต่งงานของเธอกันเถอะ”
แคทเธอรีนสงสัยจริง ๆ ว่าเฟรยาดื่มเข้าไปมากเท่าไรขณะที่เธอไม่อยู่
อย่างไรก็ตาม แคทเธอรีนเริ่มจะมีอาการเมาค้างหลังจากที่ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปในตอนนี้ เธอรู้สึกว่าหัวของเธอหนักอึ้งไปหมด
Bentley Mulsanne ค่อย ๆ เคลื่อนตรงมายังทางเข้าของผับ
พนักงานรับฝากรถเปิดประตู และตามมาด้วยฌอนที่เดินขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง เขาปลดกระดุมของเสื้อเชิ้ตที่หน้าอกลงสองเม็ดขณะที่เอนหลังพิงเบาะหนังด้วยท่าทางเกียจคร้าน “ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่างทำอะไรให้มันเป็นจุดสนใจนัก?”
เฮดลีย์ ยัง ตอบกลับมาด้วยความสุภาพ “นี่เป็นรถที่ถูกที่สุดในคฤหาสน์ตระกูลฮิลล์แล้วครับ”
ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย “มีใครรู้แล้วบ้างว่าฉันอยู่ที่เมลเบิร์น?”
“ไม่มีใครนอกจากท่านผู้หญิงครับ”
คิ้วของฌอนคลายออกจากกัน ดูจากท่าทางนั้นแล้ว การปรากฏตัวของผู้หญิงในตอนนี้เป็นเรื่องบังเอิญอย่างแท้จริง “ไปสืบว่าคน ๆ นี้เป็นใคร ฉันต้องการรู้ข้อมูลของเธอก่อนเช้า”
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา
แคทเธอรีนที่ยังคงหลับสนิทอยู่ถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงที่ดังมาจากด้านนอก
เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอเห็นว่าอีธานกำลังเปิดประตูและก้าวเข้ามาในห้องของเธอ
เฟรยาที่เดินตามเขาเข้ามาในห้องตะโกนขึ้น “นี่เป็นบ้านของฉันนะ! นายกำลังบุกรุกบ้านของฉันอยู่!”
“จริง ๆ ด้วย เธออยู่ที่นี่” อีธานจ้องไปที่แคทเธอรีนที่มีดวงตาแดงก่ำและผมยุ่งเล็กน้อย
แคทเธอรีนเพิ่งตื่นนอนได้สักพัก ดวงตาของเธอแสดงออกถึงความหดหู่
“พวกเธอทั้งสองคนควรจะคุยกันดี ๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายแม้จะอยู่ด้วยกันมานานหลายปี” หลังจากที่คิดได้ เฟรยาก็หันหลังกลับและออกไปพร้อมกับปิดประตูตามหลังเธอ
บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ อีธานนั่งลงที่ขอบเตียงพลางยื่นมือไปสัมผัสผมของเธอ
แคทเธอรีนหลบจากมือของเขาด้วยท่าทางรังเกียจ “รีเบคก้ารู้หรือเปล่าว่าคุณมาที่นี่?”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของอีธานนิ่งไป จากนั้นเขาก็กำมือแน่น “เคธี่ คุณอาจจะไม่รู้ว่าตระกูลโจนส์ตัดสินใจจะมอบหุ้นให้กับรีเบคก้า 80 เปอร์เซ็นต์ของหุ้นบริษัท”
แคทเธอรีนตกใจมากจนริมฝีปากของเธอซีดเผือด “เป็นไปไม่ได้”
“มันเป็นเรื่องจริง พ่อของคุณพูดด้วยตัวของท่านเอง”
แคทเธอรีนดูเหมือนจะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างได้ในเวลาไม่กี่นาที
เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่คนรักในวัยเด็กของเธอซึ่งเป็นคนรักของเธอในตอนนั้น น้ำตาเอ่อทะลักออกมาจากดวงตาของเธอ “นั่นคือเหตุผลที่คุณทิ้งฉันไป และเลือกรีเบคก้าแทนใช่ไหมคะ?”
อีธานจับมือของเธอ “นี่เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ผมแค่หมั้นกับรีเบคก้า แต่ผมจะทิ้งงานแต่งงานของพวกเราเอาไว้ภายหลัง อย่างที่คุณก็รู้ พ่อของผมเป็นลูกนอกสมรส ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ผมจะไม่มีอำนาจอะไรเลย เคธี่ ผมแค่ต้องการให้คุณมีชีวิตที่ดี”
“โกหก”
แคทเธอรีนดึงมือของเธอออกจากการเกาะกุมของเขาและสาดคำพูดดูถูกเขา “คุณอายุแค่ 25 ปี ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้รับมรดกจากตระกูลของคุณ คุณจะไม่เริ่มทำธุรกิจของคุณเองบ้างเลยหรือ?”
“คุณยังเด็กเกินไป”
อีธานยืนขึ้นช้า ๆ ซ่อนความรู้สึกเอาไว้ในดวงตาของเขา เขาพูดอย่างไร้หนทาง “เราไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะเลือกเพราะภูมิหลังของเรา”
แคทเธอรีนมองดูด้วยความเย็นชาโดยไม่ปริปากพูดออกมาเลยสักคำเดียวเพราะเธอรู้สึกว่ามันไร้สาระ
ท่ามกลางความเงียบ อีธานถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “ขอเวลาผมสามปีนะเคธี่ คุณยังเด็กคุณสามารถรอได้”
แคทเธอรีนแทบจะเป็นบ้า
เขากล้าพูดจาเห็นแก่ตัวแบบนั้นออกมาได้อย่างไร ในเมื่อเขาต้องการเพียงให้เธอรักษาควาวบริสุทธิ์ของเธอเอาไว้เพื่อเขาอย่างนั้นหรือ?
“คุณทำเหมือนฉันเป็นคนโง่ไม่ใช่เหรอ? คุณเลือกที่จะหมั้นกับรีเบคก้าเพื่อผลประโยชน์ในหน้าที่การงานของคุณ ใครจะรู้หรือว่าคุณจะแต่งงานกับเธอในอีกสามปีต่อมา? กรุณาไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกต่อไปแล้ว!”
“เวลาจะทำให้คุณเห็นถึงความรักของผมที่มีต่อคุณ คุณจะโกรธผมก็ได้ แต่อย่าออกไปและลบเลือนความเศร้าเสียใจของคุณด้วยแอลกอฮอล์ มันไม่ดีกับสุขภาพของคุณ”
เพราะแคทเธอรีนคงไม่พร้อมที่จะทำตามสิ่งที่เขาพูด เขาเพียงแค่แนะนำเธอก่อนเขาจะหันหลังและกลับออกไป
เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง แคทเธอรีนก็ปาหมอนเข้าใส่กำแพงด้วยดวงตาที่แดงก่ำและใช้เวลาหลายวินาทีนั่งอยู่นิ่ง ๆ หลังจากนั้นเธอก็รีบใส่เสื้อเชิ้ตและรีบออกไปข้างนอก
“เขาไปแล้ว มีอะไรถึงต้องตามเขาไป?” เฟรยารีบห้ามเธอเอาไว้
แคทเธอรีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และกัดฟันของเธอ “ฉันสัญญาว่าจะไปพบเขาตอน 10:00 น. เพื่อแต่งงาน”
เฟรยาพูดขึ้น “นี่เธอเชื่อเขาจริง ๆ เหรอ?”
“เมื่อคืนเธอพูดว่าเธอเชื่อเขาไม่ใช่เหรอ?”
เฟรยาตอบกลับอย่างเขินอาย “เป็นเพราะว่าฉันเมา”
“แล้วถ้าเขาจริงจังกับเรื่องนี้ล่ะ?” แคทเธอรีนผลักเธอออกไปให้พ้นทางและวิ่งออกไป