บทที่ 250

เฮดลีย์หลบด้วยความรังเกียจ “อย่าจับผม ผมเกลียดสิ่งสกปรก อย่าหนีเขามาก เขาแค่ดูแก่แต่เขาอายุแค่ 40 และโสดมาหลายสิบปีเพราะเขาไม่สามารถหาภรรยาได้ คุณจะตามเขากลับไปที่ชนบทและให้กำเนิดลูกแก่เขา” จากนั้นเฮดลีย์ก็ออกไป ทิ้งรีเบคก้าไว้ข้างหลัง เธอร้องไห้อย่างหมดอาลัยตายอยาก แต่ไม่มีใครสนใจเธอ ตอนนั้นเอง เธอรู้สึกเสียใจอย่างแท้จริง เธอไม่ควรบังคับให้แคทเธอรีน โจนส์ ออกจากบ้านในตอนนั้น เธอไม่ควรผลักคุณย่าโจนส์ตกบันได อย่างไรก็ตาม ไม่มียาสำหรับความเสียใจบนโลกใบนี้ … ที่ทางเข้าของสถานีตำรวจ แคทเธอรีนเพิ่งบันทึกคำสารภาพของเธอเสร็จ เธอก็ได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอทันที “แคทเธอรีน” เธอหันกลับมาเห็นเวสลีย์ที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า อากาศหนาวและมีผ้าพันคอลายสกอตต์พันอยู่รอบคอของเขา มันทำให้เขาดูเป็นสุภาพบุรุษ “ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?” แคทเธอรีนฝืนยิ้มเพื่อทักทายเขา ทุกครั้งที่เธอเจอเขา เธอก็จะจำเกี่ยวกับรูปพวกนั้น และภาพความขัดแย้งระหว่างฌอนและเธอ “พวกญาติที่บ้านทำอะไรบางอย่าง ดังนั้นผมจึงมาประกันตัวพวกเขา” เวสลีย์มองอย่างช่วยไม่ได้ “ผมได้ยินมาว่าเจฟฟี่ โจนส์