บทที่ 15

แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้น ทว่าพนักงานเสิร์ฟไล่เธอออกจากร้านอาหารก่อนที่เธอจะทันได้มองเห็นได้ชัด ทันใดนั้นเอง ชายร่างสูงและกำยำก็ก้าวเข้ามาใกล้ด้วยออร่าที่ราวกับแสงแดดที่อบอุ่น เขาดูสง่างามเป็นธรรมชาติในเสื้อเบลเซอร์กระดุมสองแถวสีน้ำเงินเข้มของเขา ใบหน้าของเขาคือนิยามของคำว่าน่าทึ่งและดูดี ดวงตาลึกสีเข้มของเขาและเรียวคิ้วดกหนา ฌอน ฮิลล์... สิ่งนี้ทำให้เธอตกใจ เธอคาดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอกับผู้ชายคนนี้เร็วอย่างนี้ ไม่ต้องพูดถึงในเวลาที่เธอกำลังดูเหมือนโดนทารุณและกระเซอะกระเซิง ไม่สิ เขาไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาอาจจะขอหย่าทันทีหลังจากนี้ เชสเดินตามมาจากด้านหลังและจำแคทเธอรีนได้ทันที เขาเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนที่งานเลี้ยงอื่น ๆ นี่ยังไม่รวมถึงที่เธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นเพียงไม่กี่คนที่สวยในเมลเบิร์น อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องแปลกที่เห็นเธอในสภาพคุ้มคลั่งแบบนี้ ความหยอกล้อขี้เล่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ฌอน นี่ไม่ใช่...” ฌอนส่งสายตายเตือนไปให้เขา เชสทิ้งคำพูดของเขาให้ค้างอยู่แบบนั้น “เคธี่ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” เฟรยาหลุดเป็นอิสระจากพวกเด็กเสิร์ฟและ