บทที่ 9 บ้านบังคับ

“แก!” ฌอร์นโกรธมาก “ฉันจะถามแกอีกครั้ง แกจะกลับมาหรือไม่?” “ไม่!” “ดี! จำสิ่งที่แกพูดไว้! อย่าบอกว่าฉันไม่ได้ชวนแก เมื่อคุณย่าของแกมาถามทีหลัง!” ฌอร์นรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่สามารถสื่อสารกับท่าทีเย็นชาและเย็นชาของลูกสาวของเขาได้และแค่วางสายไป เนลล์เย้ยหยันและไม่สนใจเขา เธอวางโทรศัพท์ทิ้งและกินอาหารที่สั่งกลับบ้านต่อไป อีกด้านหนึ่งซิลเวียนั่งอยู่ในห้องอาหาร เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นฌอร์นเดินอย่างโมโห “เป็นยังไง? แกบอกมันแล้วหรือยัง? คืนนี้มันจะกลับมาไหม?” ฌอร์นตะคอก “ผมจะเอาชนะเธอได้อย่างไร? ปีกของเธอแข็งขึ้นและตอนนี้เธอเป็นอิสระมาก เธอจะกลับมา คงต้องจ้างราชรถมารับเธอ” การแสดงออกของซิลเวียมืดลง ตะเกียบของเธอกระแทกลงบนโต๊ะพร้อมกับตบโต๊ะ “อวดดี!” ทุกคนในห้องอาหารสะดุ้ง นับตั้งแต่การเสียชีวิตของอาจารย์เจนนิงส์ ซิลเวียได้รับหน้าที่ดูแลครอบครัวเจนนิงส์ เธอสะสมความอดกลั้นมานานหลายปีดังนั้นความโกรธของเธอจึงยังคงน่ากลัวอยู่เล็กน้อย แซลลี่ทำท่าทางให้เซลีนจ้องตา เซลีนรีบหยิบชามซุปตรงหน้าเธอแล้วเดินไปหาหญิงชราคนนั้นก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “คุณย่าอย่าโกรธเลยค่ะ สุขภาพของคุณย่าสำคัญกว่า” แซลลี่ยังพูดแทรก “ใช่ถ้าเนลล์ไม่ต้องการกลับมาก็ไม่ต้องห่วงเธอ เราจะคิดวิธีอื่น ความโกรธส่งผลเสียต่อสุขภาพของคุณแม่นะคะ” ซิลเวียหัวเราะอย่างเย็นชา “ไร้สาระ! เธอคิดว่าไม่ต้องกลับมาเพียงเพราะไม่ต้องการ? ฉันต้องการเธอที่นี่วันนี้! เพราะฉันอยากเห็นว่าปีกของเธอแข็งแค่ไหน!” จากนั้นเธอโบกมือและกวักมือเรียกพ่อบ้านฟาเบียนเวสต์วู๊ด “ฟาเบียนไปดูว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ส่งคนไปบอกเธอว่าถ้าคืนนี้เธอไม่กลับมาฉันจะเผาของที่แม่เธอทิ้งไว้ให้หมด! เธอจะไม่ได้รับเงินสักบาทเดียว!” ฟาเบียนหน้าซีดและเขาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ครับ” … ในช่วงบ่ายเนลล์ทำตามคำสั่งสุดท้ายของเธอเสร็จและพร้อมที่จะปิดร้านของเธอ โดยไม่คาดคิดเธอเห็น ฟาเบียน เวสต์วู๊ด ยืนอยู่ข้างประตูทันทีที่เธอเดินออกไป ฟาเบียนเป็นพ่อบ้านในตระกูลเจนนิงส์ มานานกว่าทศวรรษดังนั้นเนลล์ จึงจำเขาได้โดยธรรมชาติ ก่อนที่แซลลี่ ยังส์ และ เซลีน เจนนิ่งส์ จะถูกพาตัวไปที่ครอบครัว เนลล์มีความสัมพันธ์ที่ดีกับฟาเบียน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แต่ก็มีความเคารพซึ่งกันและกัน เมื่อพบเขาอีกครั้งเธอก็นึกถึงสายเรียกเข้าจากฌอนในบ่ายวันนั้นและสีหน้าของเธอก็เย็นชาขึ้น “คุณหนูทำงานเสร็จแล้ว” ฟาเบียนเดินเข้ามาหาเธอ เนลล์เหลือบมองเขาขณะถือกุญแจของเธอ “ฟาเบียนไม่เจอกันตั้งนานนะคะ” “ใช่ครับ คุณหนู สวยมากขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าคุณผู้หญิงที่เสียไปแล้วได้อยู่ใกล้ ๆ ผมแน่ใจว่าเธอจะต้องดีใจมากที่ได้พบคุณ” ริมฝีปากของเนลล์ขยับขึ้น “ถ้าแม่ของฉันยังอยู่ คุณจะอยู่เคียงข้างเธอหรืออยู่ข้างแซลลี่ ยังส์?” ฟาเบียนไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะถามคำถามเช่นนี้อย่างกะทันหันและกำลังสูญเสียคำพูด เนลล์ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เรื่องยากสำหรับเขาและแค่หัวเราะเบา ๆ “ฉันแค่ล้อเล่นนะ.อย่าคิดมากสิ” ฟาเบียนหน้าซีดและฝืนหัวเราะ "คุณต้องการให้ฉันทำบางสิ่งบางอย่างหรือเปล่า" พ่อบ้านรีบพูดว่า “คุณหญิงท่านส่งผมมาให้พาคุณกลับบ้าน” ดวงตาของเนลล์เย็นลง เสียงเยาะเย้ยดึงที่ริมฝีปากของเธอ “คุณฌอร์น เจนนิงส์ ไม่ได้บอกคุณหรือว่าฉันไม่ต้องการกลับไป” “เขาบอกครับ แต่คุณหญิงท่านบอกว่า…บอกว่าถ้าคุณไม่ยอมกลับไปมรดกที่แม่ของคุณทิ้งไว้จะถูกกำจัดทิ้ง” ฟาเบียนพูดอย่างคลุมเครือ แต่เนลล์เข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร การแสดงออกของเธอมืดลง “คุณย่าบอก?” ฟาเบียนมองอย่างหงุดหงิดใจ หลังจากหยุดไปชั่วขณะเขาแนะนำอย่างจริงจังว่า “คุณหนู คุณไม่ได้รับการดูแลจากครอบครัวมาหลายปี คุณหญิงท่านต้องการให้คุณกลับมาทานอาหารร่วมกันเท่านั้นและคุณผู้หญิงที่เสียไปแล้วก็ไม่ได้ทิ้งสิ่งของอะไรไว้มากนัก แต่อาจจะจะเสียใจหากของพวกนั้นหายไป” สีหน้าของเนลตึงเครียด ไม่นานต่อมาในที่สุดเธอก็คลายกำปั้นที่กำแน่น “ได้” ฟาเบียนถอนหายใจอย่างโล่งอกกับข้อตกลงของเธอ เขาโค้งคำนับและเปิดประตูให้เธอ “คุณหนูครับ กรุณาขึ้นรถเถอะครับ!” เนลล์ขึ้นไปบนรถอย่างเงียบงัน ยี่สิบนาทีต่อมารถก็มาถึงบ้านพักของเจนนิงส์ บ้านพักแห่งนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่ที่มีชื่อเสียงสำหรับผู้มีอันจะกิน ในเมืองเพย์สันตั้งอยู่ระหว่างภูเขาและน้ำและมีทิวทัศน์ที่สวยงาม เนลล์ลงจากรถและเดินเข้าไปข้างในด้วยสีหน้าว่างเปล่า ในห้องนั่งเล่น แซลลี่ ยังส์ กำลังเลือกชุดที่เซลีนจะใส่สำหรับงานวันเกิดในวันมะรืนนี้ เป็นวันสำคัญสำหรับเซลีนที่กำลังจะประกาศความสัมพันธ์ของเธอ ไม่เพียง แต่เป็นวันเกิดของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นวันที่เธอหมั้นกับ เจสัน มอร์ตัน อีกด้วย หลังจากเตรียมการเรียบร้อยแล้ว ซิลเวีย วอล์คเกอร์ สั่งให้พวกเขารีบเลือกชุดและจองสถานที่ มีเวลาเพียงสองวันก็จะถึงวันงานดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะสั่งตัดชุดของพวกเขา โชคดีที่มันเป็นแค่งานเลี้ยงวันเกิด เจสัน และเซลีนก็เพิ่งประกาศการหมั้นหมายกันเป็นการส่วนตัว จากมุมมองของโลกภายนอกทั้งสองคงหมั้นกันมานานแล้วดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่เธอจะต้องแต่งตัวอลังการเกินไป หลังจากเลือกมาตลอดทั้งบ่ายในที่สุดเซลีนก็เลือกชุดที่เธอต้องการได้สองสามชุด ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่คือรอจนกว่ามันจะถูกส่งไปที่ประตูของเธอในวันพรุ่งนี้ ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขเมื่อมีเสียงดังมาจากประตู เมื่อพวกเขามองขึ้นไปก็เห็นเนลล์เดินเข้ามา เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคู่กับกางเกงทรงดินสอสีดำที่เน้นเรียวขาที่ตรงและเรียวยาวของเธอ นอกจากนี้เธอยังสวมเสื้อกันลมสีเบจและผมหยักศกของเธอถูกปัดพาดบ่าทำให้เธอดูเท่และโปร่งสบาย ขณะที่เซลีนมองเธอความอิจฉาก็เกิดขึ้นในใจของเธอ เธอไม่ชอบท่าทางอวดดีของเนลล์ เธอเป็นคนที่ขายสินค้าเกี่ยวกับเซ็กส์ทอย แต่เธอก็แต่งตัวเหมือนชนชั้นสูงในสังคม ใบหน้าที่ห่างเหินและเย็นชาของเธอทำให้ผู้คนคิดว่าเธอสูงส่งและยิ่งใหญ่ อย่างไรก็ตามเมื่อเซลีนนึกถึงอาชีพของเนลล์ความพึงพอใจสองสามอย่างก็เกิดขึ้นในใจของเธอ ‘แล้วถ้าเธอแสร้งทำตัวสูงศักดิ์ล่ะ? เธอยังไม่สามารถแข่งขันกับฉันได้’ ‘ฉันเป็นสมบัติของครอบครัวเจนนิงส์ และเป็นดอกไม้ที่โด่งดังที่สุดในวงการบันเทิง แล้วเธอล่ะ? ‘เธอเป็นแค่คนที่ถูกทอดทิ้งโดยครอบครัวของเธอเอง แล้วถ้าเธอมีความสามารถล่ะ? ทำไมเธอไม่สามารถเก็บงานไว้ในมือได้ ‘ถึงในตอนนั้นเธอจะสามารถอยู่ในร้านสิบตารางเมตรนั้นได้ตลอดทั้งวันและขายของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ’ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เซลีน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดี เธอยืดหลังและยิ้มที่ริมฝีปากขณะก้าวไปข้างหน้า “พี่กลับมาแล้ว!” แซลลี่ก็ตอบสนองและรีบเข้าหาใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ “คุณหนูกลับมาแล้ว! มานั่ง! ป้าแครอล รินน้ำหนึ่งแก้วให้พี่สาวตนโตสิ” คนรับใช้แครอลรีบรินแก้ว อย่างไรก็ตามสายตาของเธอเมื่อเธอมองไปที่เนลล์นั้นเต็มไปด้วยการดูถูกที่ซ่อนเอาไว้ เนลล์ไม่สนใจพวกเขาและพูดอย่างเย็นชา “คุณเรียกฉันมาทำไม” แซลลี่ดูอึดอัดเล็กน้อย เซลีนเห็นสิ่งนี้จึงรีบจับแขนของเนลล์ด้วยรอยยิ้ม “พี่มีอะไรเหรอ? ไม่บ่อยนักที่พี่จะกลับบ้าน ค่อยคุยกันหลังอาหารเย็น! เราไม่ได้คุยกันมานานแล้ว ก่อนอาหารเย็นยังมีเวลาพอสมควรทำไมเราไม่คุยกันในห้องของฉัน” เนลล์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงของเธอเย้ยหยัน “คุยเรื่องอะไร? เกี่ยวกับวิธีที่เธอยั่วผู้ชาย? ขอโทษทีฉันไม่สนใจกลเม็ดสกปรกเหล่านั้น ฉันไม่สามารถเรียนรู้ได้เช่นกัน”