บทที่ 882 เธอหายตัวไป

เมื่อแอนเดรียดื่มจนเมาแล้ว เธอก็พูดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ภายในใจออกมา “คุณวิกกี้ คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันไม่ใช่เด็กกำพร้า จริง ๆ ฉันมีพ่อ แต่ฉันไม่เคยเห็นเขาเลยตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก” ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นนักดื่มที่ไม่ดีนัก ดวงตาของเธอเริ่มเป็นประกายหลังจากผ่านไปเพียงไม่กี่แก้ว เธอรินไวน์องุ่นให้ตัวเองมากขึ้น ในขณะที่เธอยังคงพึมพำต่อไปว่า “เขาทิ้งแม่ของฉันไปตั้งแต่ตอนที่ฉันยังไม่เกิดด้วยซ้ำ และเมื่อเขารู้ว่าแม่มีฉัน เขาก็ยังไม่เคยมาหาฉันเลย “ฉันเคยคิดว่าเขาอาจจะมีปัญหาบางอย่าง ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลยตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก แต่ฉันก็ไม่เคยรู้สึกเกลียดเขาเลย แต่ในตอนนี้ ฉันตระหนักได้ว่าทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่ฉันหลอกตัวเองไปวัน ๆ เพราะในความเป็นจริงเขาไม่เคยยอมรับฉันเลย “เมื่อฉันโตขึ้น ฉันก็ไม่ต้องการให้เขาทำอะไรเพื่อฉันอีก ฉันเพียงแค่ต้องการมีครอบครัวที่ปกติเหมือนดั่งคนทั่วไป แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย คุณวิกกี้ คุณคิดว่าฉันน่าสมเพชไหม? ฉันโง่เกินไปหรือเปล่า?” วิกกี้ไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตของแอนเดรียจะเป็นเช่นนั้น ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจผุดขึ้นภายในหั