บทที่ 464 ชีวิตหลุดลอยไป

เนลล์พยักหน้าและหันมองไปทางวอร์ด “ปู่เป็นยังไงบ้าง?” สีหน้าของโจเซฟซีดเผือด เมื่อพวกเขาเอ่ยถึง เขาถอนหายใจ “เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว มุ่งหน้าไปเลย จำไว้ว่าอย่าทำให้มันสายไป” เนลล์พยักหน้า เธอก้าวเข้าไปในวอร์ด ขณะที่กิดเดียน เลียม และคนอื่น ๆ รออยู่ข้างนอก แทนที่จะตามเธอเข้าไป พวกเขารู้ว่านายท่านต้องการพบเนลล์เพียงลำพังในช่วงเวลานี้ จะเป็นการดีที่สุดที่พวกเขาทิ้งทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง เนลล์สวมชุดป้องกันก่อนที่จะเข้าไป ชายชราที่ใกล้จะถึงประตูแห่งความตายนอนอยู่บนเตียงโดยหลับตาอยู่ บางทีอาจเป็นเสียงฝีเท้าที่ทำให้เขาเหลืยบมองไปที่เสียงนั้น และหันศีรษะไปทางเธอด้วยความยากลำบาก เสียงฝีเท้าของเนลล์หยุดอยู่ที่นั่น เธอบอกตัวเองให้เข้มแข็ง แต่สายตาของนายท่านที่นอนอยู่ที่นั่นทำให้ดวงตาสีแดงของเธอท่วมท้นไปด้วยน้ำตา “เน เนลลี่” เขาเอื้อมมือออกไปหาเธอ เธอเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อพยายามกลืนก้อนเนื้อในลำคอของเธอ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าสองก้าวเพื่อจับมือเขา “คุณปู่ ปู่ตื่นแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ?” ชายชรามองมาที่เธอ ดวงตาของเขางุนงง ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ปู่คิดว่าปู่ฝันไป เป็