บทที่ 1034 ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ตรงนี้

“เนลล์ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว” กิดเดียนเอื้อมมือไปโอบกอดเธอ เขาลูบหลังเธอเบา ๆ ในขณะที่เขาปลอบโยนเธอ “บอกผมมาว่ามีอะไรเกิดขึ้น?” เนลล์ไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงกอดเอวเขาแน่น ในขณะที่เธอซบหน้าลงบนหน้าอกของเขา ในเวลานี้เคธี่และฌอนยังคงหลับสนิทเนื่องจากยังเช้าเกินไป เมื่อกิดเดียนสัมผัสได้ว่ามือที่สั่นเทาค่อย ๆ คลายลง เขาจึงจับไหล่ของเธอแล้วผลักเธอออกเล็กน้อย จากนั้นเขาก็มองไปที่ใบหน้าของเนลล์อย่างจริงจัง กิดเดียนมองเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ขอบตาของเธอแดงเล็กน้อยและใบหน้าของเธอก็ซีดขาวผิดปกติ เขาขมวดคิ้วในทันใด กิดเดียนก้มหน้าลงและสังเกตุเห็นว่าเนลล์ไม่ได้สวมรองเท้าอยู่บ้านลงมา เท้าเล็ก ๆ ของเธอนั้นซีดกว่าพื้นสีขาวด้วยซ้ำ ใบหน้าของเขามืดมนลง “ทำไมไม่ใส่รองเท้าลงมา? ไม่หนาวเหรอ?” ในขณะที่เขาพูด เขาก็อุ้มเธอขึ้นก่อนที่เธอจะได้ตอบคำถามของเขา เนลล์ไม่ได้ขยับเขยื้อน เธอนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขาและปล่อยให้เขาอุ้มเธอ เมื่อทั้งสองเข้ามาในห้องแล้ว กิดเดียนก็วางเนลล์ลงบนเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว เขาเช็ดเท้าให้เธออย่างระมัดระวัง ในขณะที่เขานั่งลงตรงหน้าเธอ เขาเงยหน