บทที่ 515

ฉันรู้สึกว่าวอลเลซก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ยาราอธิบาย เขาทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปตอนที่เขามาอยู่ที่บ้านฉันในระหว่างวันขึ้นปีใหม่ตรุษจีน เขาไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายและเข้ากับคนได้ง่าย ทว่าการได้เห็นยารากังวลใจเช่นนี้ ฉันก็ยอมที่จะกลับออกมาพร้อมเธอ เมื่อเราใกล้จะถึงทางออก แสงไฟของสปอร์ตไลท์ก็ฉายมาที่พวกเรา และเสียงหวานของวอลเลซก็ดังขึ้นในห้องโถง “แฟนคลับสองคนนั้น ยินดีกับชัยชนะด้วยครับ! ทั้งสองคนช่วยขึ้นมาพูดคุยกับเราบนเวทีหน่อยได้ไหมครับ?” สตาฟยื่นไมโครโฟนมาให้พวกเรา ยารามองวอลเลซด้วยสายตาเย็นชา ขณะที่เธอปฏิเสธเขาโดยไม่ลังเล “พวกเรามีเรื่องด่วนของครอบครัวที่ต้องไปจัดการ และต้องไปเดี๋ยวนี้ ขอโทษด้วยนะ ไว้เจอกันใหม่ครั้งหน้า” จากนั้นยาราก็ดึงฉันและเดินออกมาอย่างรวดเร็ว ฉันหัวเราะเธอ และพูดขึ้น “วอลเลซก็เป็นเหมือนเด็กน้อย เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก” ยาราเห็นด้วย “เขาไม่ใช่คนน่ากลัว เขาเป็นคนบ้า!” ยารามีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับวอลเลซ เมื่อฉันได้ยินเธอพูดเช่นนั้น ฉันก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “หรือบางที เธอต้องทนทุกข์เพราะเขางั้นเหรอ?” ยาราเงียบไปในทันที ท่าทีของเธอบึ้งตึงอย่างผิดปกติ “มีบ