บทที่ 473

ฉันใช้เวลาพอสมควรกว่าจะนึกได้ว่าที่นี่คือคฤหาสน์เก่า และนี่คือบ้านของแซคคารี่ ฉันลุกขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ แล้วจึงเอาเสื้อผ้าที่วางไว้ข้างเตียงมาสวม ฉันเห็นชายคนหนึ่งกำลังยืนหันหลังให้ฉันอยู่ด้านหน้า ชายคนนั้นใส่สูท และสีดำของมันก็ดึงความเย็นชาของเขาออกมา ฉันต้องการปิดประตูแล้วกลับห้อง แต่ฉันเข้าใจว่าการหลบเลี่ยงไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ฉันเดินออกไปแล้วถามเขาว่า “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” เสียงของฉันสงบราวกับว่าคนตรงหน้าฉันไม่เกี่ยวอะไรข้องเกี่ยวกับฉัน อย่างไรก็ตาม ความโศกเศร้าที่ถูกกดขี่ในหัวใจของฉันนั้นชัดเจนมาก ในตอนนี้ ฉันนึกประโยคหนึ่งขึ้นมาในหัวได้ 'โลกของฉันอยู่ในสถานการณ์ที่วุ่นวาย ในขณะที่เขามั่นคงเหมือนดั่งหินผาในโลกของเขา' มั่นคงดั่งหินผา… แซคคารี่มั่นคงเหมือนดั่งหินผาเสมอมา หิมะตกลงที่สนามหน้าด้านหน้า และโคมไฟที่ทางเดินก็ยังคงติดอยู่ ชายคนนั้นอธิบายเบา ๆ “ร่างกายของเธออ่อนแอมาก หมอบอกว่าเธอต้องพักผ่อน ฉันจำได้ว่าคฤหาสน์หลังเก่านั้นเงียบและมีวิวสวยงามมาก ฉันเลยพาเธอมาพักที่นี่ซักพัก” ฉันพูดเบา ๆ หลังจากระงับอารมณ์และความเกลียดชังในใจของฉันทั้งหมด "อ๋อ งั้นคุณก็ไปได้แล้วล่ะ"