บทที่ 395

บุคลิกของเขาเปลี่ยนแทบทุก ๆ นาที อย่างเช่นตอนนี้ที่อีกฝ่ายกำลังแบกฉันออกไปจากทุ่งน้ำแข็งนี่! เมื่อสามชั่วโมงก่อน ฌองแบกฉันเดินไปเรื่อย ๆ แบบนั้นโดยไม่ปริปากบ่น ทว่าตอนนี้เขากลับแสดงท่าที่เหน็ดเหนื่อยออกมาพร้อมทิ้งฉันลงบนพื้น “เธอแม่งโคตรหนักเลย!” หญิงสาวหน้าร้อนวาบ “ฉันหนักไม่ถึงห้าสิบกิโลกรัมด้วยซ้ำ” แต่ถึงจะหนักไม่ถึงห้าสิบกิโลกรัม มันก็ไม่แปลกที่เขาจะเหนื่อย เพราะแขนยาว ๆ คู่นั้นต้องคอยแบกรับน้ำหนักฉันมาตลอดทาง ร่างบางค่อย ๆ ลุกขึ้นพลางเอ่ย “ฉันมีแรงเดินแล้ว” ฌองพยักหน้าเห็นด้วย “ต้องเร่งฝีเท้าแล้วล่ะ เราเสียเวลามาห้าชั่วโมงแล้ว ตอนนี้พวกนั้นคงจับได้แล้วว่าเธอหนีออกมา ถ้าไม่รีบเข้าเมือง คงโดนตามจับได้ทันแน่” เสียงที่เร่งรีบของเขาผลักดันให้ฉันรีบเดินไปข้างหน้าทันที และร่างสูงที่เดินตามอยู่ด้านหลังก็เอ่ยซ้ำ “เร็วเข้า ช้าเป็นเต่าเลย” การเดินของฉันแทบจะเปลี่ยนเป็นวิ่งมาราธอนได้เลยทีเดียว ขาเรียววิ่งเหยาะ ๆ เกือบสามสิบนาทีได้ จนแถบไม่เหลือพลังงานให้เผาผลาญแล้ว แต่ก็ยังฝืนตัวเองให้เดินเร็ว ๆ ต่อไปอีกชั่วโมงได้ หลังจากนั้นฌองก็กลับมาแบกฉันขึ้นหลังอีกครั้ง เวลาผ่านไปจนเข็มนาฬิกาแ