บทที่ 385

แม่ถอนหายใจใส่คำตอบแปลก ๆ ของฉัน ก่อนเอ่ย “ถ้าลูกไม่โอเคกับแซคคารี่ แม่ก็จะไม่บังคับ รวมถึงเรื่องของดิกสันด้วย ไว้แม่จะติดต่อลูกชายเพื่อนให้เอง” “แม่ อย่าบอกนะว่าจะคลุมถุงชนหนู?” ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตจะซวยขนาดนี้! แม่ไม่ยอมตอบ ทว่าเลือกอธิบายอย่างอดทน “ในฐานะแม่ของลูก แม่เป็นห่วงลูกสาวตัวเองมาก กลัวว่าลูกจะเอาแต่แบกรับความเครียดนี้ไว้กับตัว หลายวันก่อนพ่อกับแม่เรื่องคิดถึงเรื่องนี้ ลูกควรมีใครอยู่เคียงข้างเพื่อช่วยเหลือกันในยามลำบาก ซึ่งผู้ชายคนนั้นไม่จำเป็นต้องเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างก็ได้ เพราะแต่ไหนแต่ไรตระกูลเราก็ไม่เคยมีคุณชายเพอร์เฟคแบบนั้นอยู่แล้ว! แม่แค่หวังว่าลูกจะเจอคนที่ห่วงใยในตัวลูกจริง ๆ คนที่รักลูกและควรดูแลใส่ใจไม่ห่าง! เพราะว่าแม่ไม่อยากเห็นลูกเสียใจอีกแล้ว เมื่อแคโรไลน์ของแม่ต้องทนกับความเจ็บปวดที่สูญเสียลูก มันทำให้ใจของแม่แตกสลาย แต่แม่ช่วยอะไรหนูไม่ได้เลย แม้กระทั่งคอยอยู่ข้าง ๆ หนูไปตลอดชีวิตแม่ก็ทำไม่ได้!” ท่านพูดทั้งน้ำตา ฉันเอื้อมมือออกไปลูบไหล่ฉันอย่างปลอบโยน “ไม่เป็นไรค่ะแม่ ตอนนี้ความสัมพันธ์ของหนูกับแซคคารี่ยังไม่แย่ขนาดนั้น บางทีเราอาจจะเริ่มคุยเรื่องการแต่