บทที่ 384

“ช่างเถอะ คิดซะว่าฉันไม่เคยพูดก็แล้วกัน” ลีโอพยักหน้า พร้อมเดินทางไปยังเมืองอู๋ด้วยกันกับฉัน ฝนตกหนักตลอดทางที่เข้าสู่ตัวเมืองอู๋ ทัศนียภาพของตึกรามบ้านช่องที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ทำให้นึกถึงความมืดครึ้มและหนาวเย็น รวมทั้งความทรงจำมากมายที่เกิดขึ้นที่นี่ ฉันโตมากับเมืองนี้ และพ่อที่เสียชีวิตไปแล้วก็รักเมืองนี้มาก แถมยังได้ยินมาว่าแม่แท้ ๆ ของฉันเจอกับพ่อที่นี้ด้วย！ แคโรยังจำภาพใบหน้าของชายวัยกลางคนก่อนหมดลมหายใจได้ดี เขาดูรักแม่มาก ๆ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งสองคนถึงแยกทางกัน ทว่าจู่ ๆ ก็คิดถึงเรื่องภูเขาอู๋ขึ้นมา เวลเคยพูดว่าภูเขาลูกนั้นมีความสำคัญต่อพ่อมาก และฉันเดาว่ามันน่าจะเกี่ยวกับแม่เหมือนเดิม ร่างบางนั่งคิดเงียบ ๆ พลางหันไปเอ่ยย้ำกับลีโอที่นั่งข้างกันว่า “เตือนฉันให้ไปที่ภูเขาอู๋ก่อนกลับด้วยนะ” “รับทราบครับ” กว่าจะถึงเมืองอู๋ก็เป็นเวลาเที่ยงวันพอดี เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลชอว์ ก็เห็นแม่กำลังง่วนอยู่หน้าเตาทำอาหาร พวกเขาตกใจที่เห็นฉันมาแบบไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้า จนแม่รีบทิ้งของในมือปิดเตา แล้ววิ่งเข้ามานั่งลงข้าง ๆ กันที่โซฟา พร้อมเอ่ยปลอบเบา ๆ “คงลำบากมากเลยสินะ”