บทที่ 383

หรืออาจจะเป็นเพราะเขาโกรธที่ฉันแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขากันนะ? หญิงสาวกัดริมฝีปากไว้แน่นพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ก่อนจะเอ่ยขอโทษอีกครั้ง “ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะพี่รอง ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากคุยกับคุณ แต่ฉันแค่กลัว! เพราะฉันไม่คิดให้ดี ฉันถึงเสียคุณกับเด็ก ๆ ไป... ฉันถึงกลัวที่จะกลับมาอยู่กับคุณอีก! และตอนที่บินไปฟินแลนด์ คุณก็เมินฉันเหมือนกัน ฉันเอาแต่คิดว่าคุณคงไม่ต้องการฉันแล้ว คุณรู้บ้างไหมว่าตอนนั้นฉันทั้งเศร้าแล้วก็เครียดขนาดไหน!” แซคคารี่ไม่เอ่ยโทษอะไรออกมา ร่างสูงทำเพียงจับมือฉันและดึงเบา ๆ พาหันหลังเดินกลับไปนั่งที่โซฟา มือหนาข้างนั้นยังคงคลอเคลียอยู่ข้างแก้มอย่างปลอบโยน เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นอีกครั้ง “มันไม่มีถูกหรือผิด สำหรับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ถ้าให้พูดเรื่องเด็กทั้งสองแล้ว... โชคไม่ดีที่ชะตาของเราคงยังไม่เหมาะสำหรับการเป็นพ่อแม่ให้พวกเขาในตอนนี้ เธอยังสาวและเทคโนโลยีสมัยนี้ก็พัฒนาไปไกลมาก ถ้าเธอพร้อม เราค่อยลองพยายามกันอีกครั้ง แต่ถ้าหลังจากนี้เธอไม่อยากมีลูก เราก็จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก!” แม้พยายามอดกลั้นความรู้สึกขนาดไหน หากพอได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม หยดน้ำตาที่กักเก็บไว้ก็