บทที่ 377

ลอเรนแนะนำให้ฉันเต้นหน้าแน่น ๆ บล็อกตาดำทาสโมกกี้อายเหมือนแนวพังก์ ฉันได้แต่ยิ้มตอบนิด ๆ ทว่าหยิบเลือกอายแชโดว์สีน้ำตาลมาปัดอ่อน ๆ พร้อมทาลิปสติกสีแดงฉ่ำวาวมาทาแทน นานเหมือนกันนะ ที่ไม่ได้แต่งตัวแบบนี้ ทางด้านลอเรนเองก็ทาสโมกกี้อาย และเปลี่ยนจากชุดเดรสขาวเป็นสายเดี่ยวโชว์เอวขอดสีดำ เธอยิ้มกว้างเมื่อมองเราทั้งคู่ “เหมือนแฝดเลย!” ฉันสัมผัสได้ว่าเธอพยายามทำให้ฉันอารมณ์ดี อย่างกับว่าลอเรนมาที่นี่เพื่อดูแลและปลอบโยนฉัน เราสองคนเดินช้อปปิ้งกันจนขาลาก ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุก พลันลอเรนก็บอกว่าอยากสักลาย เธออยากได้ลายเหมือนฉันแต่เป็นสีชมพู ฉันจึงพาเธอไปร้านสักเดียวกับของตัวเอง เวลาผ่านไป เมื่อสักเสร็จเรียบร้อย แคโรยิ้มก็ตอบอีกคน “นี่ไงช่อดอกไลเซนทรัสสีชมพู” ลอเรนไม่ได้สักที่หน้าท้อง เธอเลือกสักพวกมันไว้ที่ตรงหัวไหล่ ช่อดอกไม้สีชมพูสวยถูกจัดวางไปพุ่มคล้ายตัวอักษร ‘เอ็ม’ ในภาษาอังกฤษ ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันมาจากคุณหมอคนนั้น หญิงสาวกดรับสาย “ว่าไงคะ คุณหมอ?” “คุณจะกลับมาที่หนานจิงตอนไหนครับ?” ลอเรนนิ่วหน้า “ทำไมเหรอ?” “ไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ?” ฉันได้ยินประโยคพวกนั้นชัดเจน เ