บทที่ 333

ฉันรีบเอ่ยขอโทษเขาทันที “ขอโทษค่ะ” ริมฝีปากหนายกยิ้มฝืดพลางเอ่ยถาม “เด็กยังอยู่ข้างในหรือเปล่า?” สิ่งแรกที่เขาถามหลังจากที่เราห่างกันไปคือเรื่องลูก! นั่นทำให้ฉันเข้าใจในทันทีว่าเขาไปอยู่ที่นั่น ในคืนนั้นก็เพื่อฆ่า! ฆ่าร่างเล็ก ๆ ที่กำลังเติบโตอยู่ในท้องของฉัน! แคโรไม่ตอบทว่าถามกลับแทน “คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” “เมื่อกี้” เขาตอบ เสียงเข้มนั่นทุ้มลึกและช่างเย็นชา นัยน์ตากลมจ้องมองอีกคนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ พร้อมความรู้สึกมากมายที่กำลังตีกันอยุ่ในอก ขาเรียวก้าวไปยืนข้างร่างสูงด้วยความกังวล ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างนุ่มนวลและสุภาพ “ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ชีวิตหน้าที่การงานของคุณต้องพังลง! ใจของฉันเจ็บปวด และรู้สึกผิดต่อคุณมาก ฉันทรยศความจริงใจที่คุณมีให้! ฉันไม่ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ แต่ฉันเคย...” แซคคารี่พยายามอดทนและเพิกเฉยต่อคำพูดนั้น นัยน์ตาคู่คมมองต่ำแล้วสบตากับฉัน แววตานั่นเต็มไปด้วยความห่างเหิน ใจดวงน้อยเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก! “ยังจำได้ไหมว่าฉันเคยบอกว่ายังไง?” แคโรชะงักเมื่อจู่ ๆ อีกคนก็ถามออกมาแบบนั้น มือเรียวค่อย ๆ ยื่นออกไปจับที่ปกเสื้อของร่างสูงอย่างระ