บทที่ 311

แต่โบราณกล่าวไว้ว่า ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน นั่นทำให้ฉันรีบถามอีกฝ่ายถึงเรื่องที่ยังเล่าไม่จบเสียที “แล้วเรื่องของแซคคารี่ล่ะ?” “ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังพรุ่งนี้” ทั้งฉัน และมาร์ตี้ต่างกุมข้อมูลเรื่องที่อีกฝ่ายสนใจไว้ในมือ แคโรทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างตัวเพื่อเข้านอน และเมื่อถึงเช้าวันใหม่ มาร์ตี้ก็ขับรถมารอที่คฤหาสน์ตั้งแต่เช้า ขาเรียวก้าวลงไปต้อนรับคนแก่กว่าทั้งชุดนอน “ต้องเช้าขนาดนี้เลยเหรอ?” คนด้านหน้าไม่ได้สวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูเหมือนเมื่อวานแล้ว แต่กลับสวมเชิ้ตขาวพร้อมสูทหรูดูเป็นทางการ “เร็วไปเหรอ? ยาราขึ้นเครื่องมาแล้วนะ” ทว่าพอคำนวณดูแล้วกว่าเธอจะมาถึง หรือกว่าเราจะไปถึงสนามบิน ก็ยังเหลือเวลาอีกพอสมควร ฉันกลับขึ้นห้องไปแต่งหน้า พร้อมเปลี่ยนชุดเป็นสเวตเตอร์สีขาว และรองเท้าบูทสูงแทน ทว่ามันทีที่หยิบแจ็คเก็ตสีอ่อนเดินลงบันไดมา ก็ได้ยินเสียงบ่นของมาร์ตี้ดังขึ้นอีก “ทำไมพวกผู้หญิงถึงชอบแต่งหน้ากันนานแบบนี้นะ?” “แค่แต่งหน้าธรรมดาเองนะ” ฉันอธิบาย ได้ยินแบบนั้น เขาก็เงียบปากลงทันที พอเราสองคนเดินไปขึ้นรถ ฉันก็ถามย้ำมาร์ตี้เรื่องแซคคารี่อีกครั้ง เขาดูลังเลเล็กน้อย ทว่าสุดท้ายก็เอ่ยออกมา “