บทที่ 304

ฉันอยากถามเลขาแยร์ไปตรง ๆ ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากให้ตระกูลทอมป์สันรู้เรื่องนี้ “ยาราเก็บชอบความลับไว้กับตัวเอง และเราทำได้เพียงแค่คอยดูต่อไป” เขาตอบกลับ ในใจตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกเอ็นดูในตัวยารา ก่อนจะกดวางสายคุณเลขาในเวลาถัดมา ทว่าเมื่อล้มตัวนอนลงบนเตียง กลับคิดถึงแซคคารี่มากกว่าเดิม เราห่างกันแค่วันเดียว แต่ความรู้สึกนั้นมากยิ่งกว่าหนึ่งปี ถ้าเป็นแบบนี้ในเดือนถัดไป ฉันจะอยู่ได้ยังไงล่ะ? ตั้งแต่ที่ร่างสูงเดินทาง ร่างเล็กก็เข้าใจตัวเองทันที่ว่าตนนั้นติดชายหนุ่มขนาดไหน แคโรหวังจะอยู่ข้างกายอีกคนตลอดเวลาโดยไม่ห่างไปไหน ร่างเพรียงเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงกว้าง แต่ไม่ว่าจะพยายามข่มตาลงแค่ไหนก็ไม่หลับเสียที ถ้าลองคำนวณเวลาที่นี่กับที่นั่น ตอนนี้ที่ยุโรปก็คงเป็นเวลาประมาณบ่ายสามนิด ฉันผุดลุกขึ้นนั่ง พลางลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะกดโทรออกหาอีกฝ่าย น่าเศร้าที่ปลายสายติดสายอื่นอยู่ นิ้วเรียวกดวางอย่าางท้อใจ แล้วเหลือบมองอีกเบอร์ที่อยู่ล่างเบอร์ของแซคคารี่ในหน้าประวัติการโทร มันคือเบอร์ ‘แม่แท้ ๆ’ ของฉัน... ฉันไม่ควรนึกถึงเรื่องของเธออีก และถ้าให้พูดตามตรง ฉันยังรับไม่ได้เรื่องที่เธอเป็นแม่แ