บทที่ 262

สีหน้าฉันอยู่ในสภาพที่ไม่ดีนัก ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าใครพูด “เป็นคุณนั้นเอง” “เขาพูดออกมาอีกครั้ง แล้วแซคคารี่ล่ะ?” เขาถามคำถามเดิมซ้ำ ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความขุ่นมัวในใจ “ฉันจะอธิบายกับแซคคารี่เอง พี่สาม คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้” “ฉันไม่อยากเป็นห่วงหรอกนะ แต่ถึงอย่างไร ทำไมเธอถึงมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ที่เกี่ยวกับดิกสัน? เธอคิดว่าแซคคารี่จะหาคำตอบไม่ได้จริง ๆ หรือไง?” โจชัวร์เรียกชื่อของแซคคารี่แทนที่จะเรียกเขาว่า ‘พี่รอง’ มันแตกต่างจากเขาเนื่องจากโดยปกติแล้วเขามักจะเกรงกลัวแซคคารี่ ฉันตกอยู่ในความเงียบขณะนั่งยอง ๆ บนพื้น โจชัวร์เข้ามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าฉัน เขาตบไหล่ฉัน “พี่รองไม่ใช่คนให้อภัยใครง่าย ๆ นะ” “ฉันจะให้คำอธิบายกับแซคคารี่” ฉันฮึดฮัดอย่างหัวเสีย ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างมาก ราวกับว่ามีก้อนหินก้อนใหญ่บดขยี้หัวใจของฉัน โจชัวร์เตือนฉันอย่างอดทนว่า “อย่าออกไปข้างนอกคนเดียวอีก ระวังเขาไว้เสมอ ไม่อย่างนั้น ฉันไม่รู้นะว่าฉันจะทำอะไรต่อจากนี้อีก” ฉันจำได้ว่าฉันเห็นโจชัวร์ที่ชายหาดและเขาพูดว่า ‘เคนเนดี้ครับ’ “คุณมาทำอะไรตรงนี้?” ฉันถามด้วยความประหลาดใจ โจชัวร์ยิ้มแ

บทก่อนหน้า 262/889 บทต่อไป