บทที่ 1

"คุณนายเกร็กคุณเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ... " ใบหน้าของเธอซีดเซียวขณะที่เธอถามหมอว่า "คุณพูดว่าอะไรนะคะ?" หมอวางแขนของเขาเหนือแฟ้มประวัติคนไข้ของฉันและอธิบายทุกคำอย่างชัดเจน "คุณนายเกร็กมดลูกของคุณไม่ได้รับการทำความสะอาดอย่างหมดจดตอนที่คุณทำแท้งเมื่อ 2 ปีก่อนจากนั้นคุณมีการติดเชื้อและทำให้เซลล์ในมดลูกของคุณกลายเป็นมะเร็ง ... " เธอขัดจังหวะเขาขณะที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย "เธอเหลือเวลาอีกเท่าไหร่?" “เซลล์มะเร็งกำลังแพร่กระจายคุณมีชีวิตอยู่ได้นานที่สุดสามเดือน …” เธอไม่ได้ยินอย่างอื่นที่หมอพูด จิตใจของเธอส่งเสียงดังว่า “ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อีกสามเดือน” มันดังก้องอยู่ในหัว … คืนนั้นที่ คฤหาสน์ของเกร็ก เธอนอนแผ่อยู่บนเตียงเหมือนหมาตาย ฝังหัวของตัวเองลงไปในหมอน หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้า คนที่ใกล้ชิดกับเธอก่อนหน้านี้คือสามีของเธอ ดิกสัน เกร็ก ตลอดสามปีที่ผ่านมาเขามักจะทำในสิ่งที่เขาอยากทำแล้วจากไปด้วยสีหน้าที่เย็นชา ทุกครั้งที่เขามาที่คฤหาสน์แห่งนี้ เขาไม่พูดอะไรกับเธอเลยตั้งแต่ต้นจนจบ วันนี้ก็เช่นกัน เขาเปลี่ยนชุดเป็นชุดสูทหลังจากเขาเดินออกมาจากห้องน้ำและกำลังจะออกไป เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ เขาเม้มริมฝีปากบาง ๆ ของเขาและมองมาที่เธออย่างไม่แยแส เมื่อเธอมองไปที่สายตาที่ไม่แยแสของเขา ทุกสิ่งที่เธออยากจะพูดกับเขาก็ติดอยู่ที่ลำคอ ในที่สุดเธอก็ล้มเลิกความคิด “ดูแลตัวเองด้วยนะ” เธอได้ยินเสียงรถกำลังสตาร์ทอยู่ที่ชั้นล่าง เธอลงจากเตียงเพื่อไปยืนมองรถมายบัคสีดำที่ชั้นล่างแล้วเรียกดิกสัน เขาลุกขึ้นมาแล้วถามอย่างร้อนรน “มีอะไร?” ดิกสันกับเธอแต่งงานกันมาสามปีแล้ว เขามีคนที่ชอบอยู่แล้วตอนที่เขาแต่งงานกับเธอ พ่อของเธอ ขู่กับเขาว่าจะเอาชีวิตผู้หญิงคนนั้น และบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ เขาเอาแต่ขัดขืน แต่สุดท้ายเขาก็จำใจต้องยอมทิ้งผู้หญิงที่เขารักและแต่งงานกับเธอแทน เป็นเวลาสามปีที่เขาปฏิบัติตัวกับเธออย่างเย็นชาและโหดร้าย แม้แต่ตอนที่อยู่กับเธอ เขาจะคิดถึงผู้หญิงคนนั้น หล่อนชื่อเกวน เวิร์ท เธอจำได้ว่า ตอนนั้นเธออายุแค่สิบสี่ปี เธอได้ตกหลุมรักดิกสัน มันเป็นช่วงเริ่มต้นของความรัก เมื่อคุณชอบใครคุณก็จะให้เขาคนนั้นอยู่ในใจของคุณ ตอนนั้นเขาเป็นครูสอนเปียโนของห้องเรียนข้าง ๆ ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงตกหลุมรักคนอายุมากกว่าตัวเองถึงเจ็ดแปดปี บางทีอาจเป็นเพราะเขาหล่อและพูดจานุ่มนวลและอบอุ่นหรืออาจเป็นเพราะครั้งแรกที่เธอได้ยินเขาเล่นเปียโนเขาเล่นเพลงสุดท้ายที่แม่ของเธอเล่นให้เธอฟังก่อนที่จะจากไป เธอไม่สามารถบอกพวกคุณได้ว่าเหตุผลจริง ๆ มันคืออะไร ปีนั้นเธอติดตามดิกสันหลายเดือนจนกระทั่งเขาเลิกสอนเปียโนและเธอก็ไม่ได้พบเขาอีกต่อไป เธอไม่ได้ถามแม้กระทั่งชื่อเขาด้วยซ้ำ หลายปีต่อมา เธอไม่ได้พบชายที่เล่นเปียโน จากนั้นผู้อำนวยการของครอบครัวเกร็ก ไปที่บริษัทชอว์ และขอให้เธอเป็นลูกสะใภ้ของพวกเขา … ตระกูลชอว์ร่ำรวยมาก และเป็นตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองอู๋ เธอเกิดมาในครอบครัวชอว์ ก่อนที่จะได้พบกับดิกสัน พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตในอุบัติเหตุเครื่องบินตก ร่างของพวกเขาหายสาบสูญ จู่ ๆ เธอก็กลายเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองอู๋ และมันเป็นจุดที่โดดเดี่ยวและเศร้าที่สุดในชีวิตของเธอ เมื่อได้พบกับ ดิกสัน เกร็ก ผู้ที่มีความอบอุ่น เราเคยเจอกันสองสามครั้งก่อนและเขารู้ว่าเธอคือ คนที่คอยตามเขามาตลอด อย่างไรก็ตามเขาปฏิบัติกับเธอในฐานะนักเรียนธรรมดาและไม่เคยใส่ใจกับการปรากฏตัวของเธอ แถมพยายามไล่ให้เธอออกไป ทุก ๆ คืนเขาจะพูดกับเธอเบา ๆ ว่า "สาวน้อยถึงเวลากลับบ้านแล้วเดี๋ยวพ่อแม่จะเป็นห่วงนะ เดินทางคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย" หัวใจของเธอ รู้สึกอบอุ่นเมื่อนึกถึงเรื่องราวอดีต ตอนนั้นเธอรู้สึกว่า ดิกสันเขาเป็นคนอบอุ่นและคอยเอาอกเอาใจ เธอหลับตาลง สิ่งที่น่าเสียใจที่สุดสำหรับเธอ คือการตกลงที่จะหมั้นกับดิกสันเมื่อสามปีก่อน หลังจากที่พ่อของดิกสันถาม เธอไม่ได้ต้องการหรอกเพราะยังมีอีกหลายครอบครัวที่ต้องการผลประโยชน์จากครอบครัวชอว์ผ่านการแต่งงาน แต่คุณเกร็กได้แสดงรูปภาพของเขาให้เธอดู เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยหัวใจของเธอก็เต้นแรงอีกครั้งและเธอก็เริ่มรู้สึกถึงความหวัง เพราะนั่นคือผู้ชายที่เธอนึกถึงทั้งวันทั้งคืน เธอจึงกล้าเล่นกับการพนันครั้งนี้ เธอพนันได้เลยว่า ดิกสัน เกร็ก จะแต่งงานกับเธอ เธอเดิมพันว่าถึงแม้ว่าการแต่งงานของเราจะปราศจากความรัก แต่เราก็จะปฏิบัติต่อกันด้วยความเคารพและสุภาพ เธอพนันได้เลยว่าเขาจะดูแลและให้ความห่วงใย เหมือนที่สามีควรจะทำ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ เพราะเขาหยามเกียรติเธอทุกครั้ง เมื่อสองปีก่อนเขาสั่งให้ใครบางคนมาจัดการกับเด็กในท้องของเธอด้วยซ้ำไป เขาไม่ได้สนใจศักดิ์ศรีของเธอ หรือความคาดหวังของเธอเลย เขาพูดกับเธออย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าหมอและว่า "แคโรไลน์ ชอว์ คุณไม่เหมาะที่จะเลี้ยงลูกให้ผมหรอก" ดิกสัน เกร็ก เขาเกลียดเธอ เขาเกลียดเธอมากเขา เขาจึงฆ่าลูกของเรา! เขาลืมไปแล้ว … เขาลืมสาวน้อยคนนั้นที่ครั้งหนึ่งเคยติดตามเขาทั้งวันทั้งคืนคืน สำหรับเขา เธอได้ใช้อำนาจของตระกูลชอว์เพื่อบังคับพ่อของเขาเพื่อให้ได้เป็นภรรยาของเขาและบังคับผู้หญิงที่เขารักให้ออกไป สำหรับเขา เธอเป็นคนบาปที่ไม่อาจให้อภัยได้ เธอเอาแต่คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต บางทีเธออาจจะเงียบนานเกินไป ดิกสันเตือนเธออย่างเข้มงวดว่า "อย่าท้าทายสัญชาตญาณของเขา เธอรู้ว่าเขาไม่มีความอดทนมากพอสำหรับเธอ" เธอกลับมามีสติและฝืนความเจ็บปวดที่รู้สึกอยู่ในใจ ฉันพูดเบา ๆ พร้อมกับหัวเราะ "ดิกสัน เกร็ก มาตกลงกันเถอะ"