บทที่ 120

ฉันไม่รู้ว่าดิกสันพูดกับใคร แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาก็ทรยศต่อสัญญาของเรา ฉันสะดุ้งและหัวใจของฉันจมดิ่งลง ความรู้สึกนั้นพาฉันย้อนกลับไปในอดีต ระยะห่างระหว่างเขากับฉันจู่ ๆ ก็รู้สึกห่างกันมาก ดูเหมือนความสุขทั้งหมดที่เราแบ่งปันในสองวันที่ผ่านมาจะเป็นเรื่องโกหก “คุณจะกลับเมื่อไหร่?” ฉันได้ยินเสียงที่ไม่อดทนของดิกสัน ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของการโทรเป็นคนที่สำคัญอย่างยิ่ง หัวใจของฉันรู้สึกเหมือนถูกทำร้ายร่างกาย ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้ในขณะนั้น เขาไม่ได้รักฉันเลยและฉันก็เสียใจที่สัญญาว่าจะอยู่กับเขา ทำไมฉันถึงสัญญาว่าจะอยู่กับเขา? “ใช่ ผมจะไปหาคุณในไม่กี่วัน” คำพูดของดิกสันเปรียบเสมือนใบมีดที่แหลมคมอยู่ในใจ ฉันรีบขับรถกลับไปที่บริษัท เมื่อฉันนั่งอยู่ในสำนักงานของฉัน ฉันรู้สึกสับสน รู้สึกราวกับว่าฉันได้สูญเสียโลกทั้งใบไปในทันที ผู้ช่วยของฉันกลับมา เขาเปิดประตูสำนักงานและเห็นฉันนั่งอยู่ที่นั่น เขาถามอย่างเป็นห่วงว่า “ท่านประธานชอว์เป็นอะไร?” ฉันส่ายหัวและข่มใจตัวเอง “ไม่มีอะไร” ฉันตอบ ฉันเคยผ่านประสบการณ์เจ็บปวดแบบนั้นมาก่อน ฉันได้เรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง อย่าง