บทที่ 115

ฉันนั่งบนดิกสันโอบแขนรอบคอเขาแล้วหัวเราะ “ฉันไม่ใช่คนซื่อบื้อสักหน่อย” การมองออกในครั้งนั้นเป็นเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับฉันที่จะรู้ทันทีว่านั้นคือเจ้าของร้านกาแฟ หลังจากได้ยินคำตอบของฉัน ดิกสันก็สูดหายใจราวกับว่าเขารู้อะไรบางอย่าง และทันใดนั้นเขาก็มีสีหน้าเคร่งเครียด “คุณเจอแลนซ์หรือเปล่า?” “คุณรู้ได้อย่างไร?” ฉันถามด้วยความประหลาดใจ “คุณมีกลิ่นของเขาอยู่ทั่วตัวคุณ” การแสดงออกของดิกสันดูเย็นชา ฉันไม่สามารถบอกเขาได้ว่าแลนซ์กับฉันไปที่ร้านกาแฟ ฉันจึงโกหกเขาโดยสัญชาตญาณว่า “ก่อนที่ฉันจะกลับมา ฉันไปเยี่ยมลอเรน เขาก็อยู่ที่โรงพยาบาลเช่นกัน เราพูดคุยกันสองสามคำ และหลังจากนั้นไม่นานฉันก็ไปกับผู้ช่วยของฉัน” ฉันไม่อยากโกหกเขา แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขาโกรธด้วย “แลนซ์ไปเยี่ยมลอเรนเหรอ?” ดิกสันถามพร้อมกับขมวดคิ้ว “ใช่ ในที่สุดเขาก็ยอมจำนน” ฉันพูด ดิกสันจ้องมองฉันด้วยสายตาที่สอดส่อง จากนั้นเขาก็พูดเรียบๆว่า “เขาไม่เคยเป็นคนใจอ่อนเลย” “นี้เรื่องจริงเหรอ? ฉันมีกลิ่นอะไรติดกาย” ฉันพูดในความพยายามที่จะเบี่ยงเบนหัวข้อ “กลิ่นที่น่ารังเกียจของชายอื่น” ฉันถูกปล่อยให้พูดไม่ออก “เขายังคงเป็