บทที่ 10

หิมะตกมาหลายวันแล้ว เมืองอู๋ส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงไฟของเมืองโดยมีหิมะสีขาวบริสุทธิ์ปกคลุมไปทั่ว เรายืนเผชิญหน้ากันในช่องทางแคบเงาของเขาทอดยาวและบางลงบนพื้นด้านล่างพวกเรา เขาอาจถูกเข้าใจผิดได้ง่าย ๆว่าเป็นตัวละครที่เดินออกมาจากมังงะ เขาได้ยินที่ฉันพูดแล้วก็อึ้ง เขามองมาที่ฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับวิธีที่ฉันพูดกับเขา เขาถามฉันง่าย ๆว่า "บ้านเธออยู่ที่ไหน สาวน้อย?" “คฤหาสน์ของตระกูลชอว์ ... ” ทันทีที่ฉันตอบฉันจำได้ว่าดิกสันไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนดังนั้นฉันจึงบอกที่อยู่ให้เขาอย่างรีบร้อน เขายิ้มจาง ๆ ให้ฉันและถอดผ้าพันคอมาพันรอบคอของฉัน ความอบอุ่นในร่างกายของเขายังคงอยู่ ฉันได้ยินเขาพูดว่า "ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน" รอยยิ้มของเขาทำให้เขาดูดีมากยิ่งขึ้น … ดูเหมือนว่าดวงตาและคิ้วของเขาถูกระบายสีขึ่นเพื่อเพิ่มเสน่ห์ของเขา ฉันก้าวขึ้นไปเดินเคียงข้างเขา และพยายามจับมือเขา ฉันบอกได้เลยว่าตอนแรกเขารู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ฉันอาจจะดูเชื่อฟังและไม่เป็นอันตรายจนเขาไม่ปฏิเสธที่จะจับมือฉัน เราสองคนเดินไปที่บ้านของฉันช้า ๆ เราทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเลย มันเป็