บทที่ 869

“ยอมรับเถอะ” ร็อดนีย์เย้ยหยัน “แคทเธอรีน โจนส์ ตอนนี้ฉันให้สองทางเลือกแก่เธอ จะเข้าคุกหรือปล่อยให้ลูกน้องของฉันสนุกกับเธอ จากนั้นฉันถึงจะยกโทษให้” แคทเธอรีนหัวเราะหึหึ “คนอย่างแกน่ะ พอถูกตัดสิทธิ์ออกจากกองมรดกตระกูลสโนว์ไปแล้ว แกก็ไร้ความหมาย ฉันแน่ใจว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่มืออาชีพจากสโนว์ คอร์ปอเรชั่น ถ้าพวกแกกล้ารวมตัวกันเป็นหมาหมู่รุมเล่นงานฉันก็เอาเลย ฉันจะคอยดูว่าพวกแกจะเก่งสักแค่ไหนเชียว” ร็อดนีย์โกรธแทบบ้า สีหน้าท่าทางของเขาเปลี่ยนไปมาก ขณะนั้นเองฌอนก็พุ่งมา เขาเหยียบเบรกเสียงดังหยุดอยู่หน้ารถคนพวกนั้นแล้วออกจากรถทันที เขายังคงสวมเสื้อตัวเดียวกับตอนที่เขาเร่งรีบจากไปตั้งแต่ไก่โห่ในตอนเช้า อย่างไรก็ตามใบหน้าหล่อเหลาสุดสำอางของเขาเหี้ยมโหดดุดัน แตกต่างจากท่าทางผู้ชายดีแสนอ่อนโยนเมื่อวานนี้อย่างสิ้นเชิง เมื่อเห็นฌอน ร็อดนีย์ก็ตะคอก “ฌอน นายมาได้เวลาพอดี เธอยอมรับแล้วว่าเธอทำ ตอนนี้นายว่ามาเลยผู้หญิงโหดร้ายคนนี้ต้องถูกลงโทษตามนั้น” แคทเธอรีนอึ้งจนไม่รู้จะพูดยังไง “ฉันไปยอมรับว่าลักพาตัวซาร่าตอนไหนเรอะ?” “เธอยอมรับว่าผู้ลักพาตัวทำงานให้เธอ ถ้าเธอไม่ได้ออกคำสั่ง เขาจะลักพาตัวซาร่