บทที่ 73

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม แคทเธอรีนก็ยังเป็นคุณหนูของตระกูลโจนส์ เธออาจจะเลิกออกแบบวิลล่าให้กับเขาด้วยอารมณ์ชั่ววูบก็เป็นได้ ด้วยความรู้สึกสงสารเธอ เวสลลีย์อยากจะช่วยเธอจริง ๆ “เอ่อ” คำตอบของเขาค่อนข้างคล้ายกับที่แคทเธอรีนคิดเอาไว้ “ให้ดิฉันอธิบายรายละเอียดแบบร่างให้คุณฟังนะคะคุณโลว์ยอนส์” เวสลีย์พยักหน้ารับ เมื่อคิดได้ว่าเขาไม่ใช่มืออาชีพ เขามีความรู้เกี่ยวกับรายละเอียดแบบร่างไม่มากนัก เริ่มแรก แคทเธอรีนยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานขณะที่กำลังอธิบายแบบร่าง ทว่ามันไม่สะดวกเพราะแบบร่างกลับหัวจากตำแหน่งที่เธอยืน เวสลีย์ชี้ไปทางด้านขวามือของเขา “มายืนตรงนี้เถอะครับ” เมื่อได้รับอนุญาตจากเขาแล้ว แคทเธอรีนจึงเดินเลี่ยงโต๊ะทำงานไปทางขวามือและยืนอยู่ข้าง ๆเขา หญิงสาวก้มตัวลง จากนั้นก็เหยียดนิ้วชี้ออกเพื่อชี้ไปยังพื้นที่ที่ต้องการอธิบาย “ดิฉันเกรงว่าไม่มีที่ว่างเพียงพอสำหรับชั้นวางหนังสือค่ะ ดิฉันจึงจัดขึ้นมาอีกแถวตรงนี้...” เวสลีย์จ้องมองที่นิ้วเรียวยาวราวกับลำเทียนของเธอ เธอไม่ได้ยืนอยู่ใกล้กับเขามากนัก แม้ว่าไหล่ของเธอจะอยู่ห่างจากเขาไป ทว่าเขาก็สามารถได้กลิ่นหอมเย้ายวนเล็ดลอดออกมาจากเส้นผมของเธอ