บทที่ 240

เจฟฟี่รู้สึกสั่นสะท้านเมื่อลมหนาวพัดผ่านเข้ามา นี่เป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกเสียใจเกิดขึ้นในหัวใจของเขา เห็นได้ชัดว่ามันเคยเป็นบ้านที่ดี มันถูกทำลายลงในเวลาแค่สามเดือนได้อย่างไร? วันต่อมา เจฟฟี่ได้รับโทรศัพท์ว่าเขาถูกไล่ออกจากการเป็นคณะกรรมการของฮัดสัน เขารีบไปที่บริษัทด้วยความโกรธอย่างเต็มที่ แต่การ์ดรักษาความปลอดภัยที่ประตูไม่ให้เขาเข้าไป และไล่เขาออกมา ด้วยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เจฟฟี่จึงเมาอยู่ที่บาร์และกลับบ้านไปตอนเที่ยงคืน คืนนั้นเอง เขาผลักประตูของวิลล่าออกอย่างเมามาย ไม่มีแสงสว่างมาจากด้านใน และมีเพียงแสงสว่างของพระจันทร์อันเหน็บหนาวที่ไหลเข้ามาเติมผ่านทางหน้าต่างจากพื้นจรดเพดาน มีรถเข็นวีลแชร์คันหนึ่งตั้งอยู่กลางห้องนั่งเล่น และบนนั้นก็มีหญิงชราคนหนึ่งซึ่งมีหลังค่อม และผมเผ้าดูกระจัดกระจาย ร่างนั้นดูน่ากลัวเป็นพิเศษ เจฟฟี่รู้สึกกลัวมากจนขาของเขาอ่อนแรง เขาหันหลังและพยายามจะหนี อย่างไรก็ตาม ประตูกลับกระแทกปิดเสียงดังจากด้านหลังของเขา และห้องนั่งเล่นก็มืดลง “แม่...” เจฟฟี่คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความตกใจกลัว และสั่นเทิ้มไปทั้งตัว “ลูกชาย ทำไมแกถึงกลัวฉันล่ะ?” รถเข็นค่อย ๆ เคล