บทที่ 157

เช้าของวันรุ่งขึ้น แคทเธอรีนตื่นนอนตามเวลาปกติของเธอ ฌอนที่ตื่นนานแล้วทำหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเธอลุกขึ้น “คุณจะทำอะไร?” “ไปทำอาหารเช้าค่ะ” ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากัน คุณย่าของเธอเพิ่งจากไป แต่เธอยังมีอารมณ์จะไปทำอาหารเช้าอีกอย่างนั้นเหรอ? “ไม่ต้องไป เช้านี้ให้ป้าลินดาทำไป” เขารั้งแขนของเธอเอาไว้ “ไม่ได้ค่ะ ฉันมีหน้าที่ทำอาหารเช้าให้กับคุณ” แคทเธอรีนเชื่อฟังราวกับว่าเธอเป็นคนรับใช้ ฌอนลุกขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกหงุดหงิด “เราจะไม่ทานอาหารเช้า ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมจะพาคุณออกไปข้างนอก” แคทเธอรีนรู้สึกไม่พอใจ ถ้าเขาไม่ขังเธอแล้ว เธอก็อยากจะไปทำงาน แต่ทว่าคำพูดของเขาคือประกาศิต “ค่ะ” หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ฌอนก็ขับรถพาเธอออกจากเมือง แคทเธอรีนไม่รู้ว่าเขากำลังจะพาเธอไปที่ไหนกันแน่ ทั้งยังไม่ได้ถามอีกด้วย เธอไม่อยากพูดอะไรกับเขาเลย จนกระทั่งพวกเขาไปถึงสุสาน เธอจึงนึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือสถานที่ฝังศพของคุณย่าของเธอ “ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่คะ?” “มาแสดงความเคารพ” ฌอนเปิดประตูแล้วลงจากรถ ทว่าแคทเธอรีนกลับนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ด้านใน “ฉันแสดงความเคารพท่านไปแล้ว และคุณก็ไม่จำเป็นต้องมา เพราะมันไม่