บทที่ 151

“พวกคุณช่วยอย่ามาทะเลาะกันด้วยเรื่องส่วนตัวในงานศพของคุณย่าได้ไหม?!” แคทเธอรีนพูดขัดจังหวะพวกเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเดินไปที่โลงศพเงียบ ๆ ดูราวกับว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรให้คุณย่าของเธอได้นอกเสียจากคุกเข่าลง เธอรู้สึกเสียใจมาก เมื่อตอนพวกท่านทั้งคู่ยังหนุ่มยังสาว คุณย่าและคุณปู่ต่างก็เป็นบุคคลที่มีอิทธิพลมากในเมลเบิร์น ถ้าไม่มีพวกท่าน ตระกูลโจนส์คงจะไม่มีวันนี้ ถึงอย่างนั้นก็ตาม เมื่อพวกท่านจากไป พวกท่านกลับจากไปอย่างรวดเร็วและไม่ค่อยมีใครรู้ มีเพียงแขกไม่กี่คนเท่านั้นที่มาไว้อาลัยให้กับพวกท่าน .... เมื่อถึงเวลาพลบค่ำ ฌอนขับรถกลับมาที่วิลล่า แล้วพบว่ามีเพียงป้าลินดาเท่านั้นที่กำลังทำอาหารอยู่ในบ้าน “แคทเธอรีนไปไหน?” “เธอยังไม่กลับมาเลยค่ะ” ป้าลินดาพูดยังไม่ทันขาดคำ ขณะที่เธอเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที เธอลอบถอนหายใจเงียบ ๆ เธอไม่เคยเห็นฌอนต้องมีใครอยู่ใกล้ ๆ กับเขาแบบนี้มาก่อน เขาถามหาภรรยาของเขาทันทีที่กลับถึงบ้าน ฌอนมองไปที่นาฬิกาที่เขาสวมอยู่ เวลาที่แสดงคือ 18:30 น. เธอรถติดอยู่หรือเปล่า? เขารีบโทรหาเธอ ทว่าไม่มีใครรับสาย โธ่เว้ย แค่เขาทำดีก