บทที่ 130

“เสียดายเดรสที่คุณใส่มา ถ้าผมปล่อยให้คุณไปตอนนี้” ดวงตาของฌอนค่อย ๆ หม่นแสงลง ขณะที่เขาใช้มือขวาโอบประคองด้านหลังลำคอของแคทเธอรีนเอาไว้ พลางโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ นี่เป็นความรู้สึกที่เขาคิดถึงหลังจากที่ได้จูบกับเธอที่ร้านอาหารคราวที่แล้ว เขาอยากรู้ว่าเธอทาอะไรลงบนริมฝีปากของเธอ เพราะรสชาติที่ได้หวานละมุนกว่าปกติ หญิงสาวรู้สึกสับสน ถ้าเขารังเกียจเธอจริง ๆ แล้วเขายังจะมาจูบเธอทำไมกัน? คำพูดและการกระทำของเขาช่างขัดแย้งกัน ทว่าแคทเธอรีนก็ไม่กล้าทึกทักเอาเองว่าฌอนชอบเธอ บางทีเขาอาจจะแค่ทำตามความต้องการแบบผู้ชาย เริ่มแรก ๆ เธอยังคงใจเย็นได้อยู่ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป เธอสูญเสียความเป็นตัวเองไปด้วยจูบนั้น ยิ่งเธอได้กลิ่นหอมสดชื่นที่ส่งผ่านออกมาจากกายของเขาด้วยแล้ว หญิงสาวยกแขนขึ้นโอบรอบคอของเขาอย่างไม่รู้ตัว “รีน มันก็สักพักแล้วนะ” จู่ ๆ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก เป็นเชสที่ก้าวยาว ๆ เข้ามา ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นหลังจากที่เห็นภาพตรงหน้า แคทเธอรีนตัวสั่นสะท้านพลางผลักผู้ชายคนนั้นออกโดยไม่รู้ตัว พวงแก้มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อจากความเขินอายขณะที่เธอลุกขึ้นจากตักของ