บทที่ 42 เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการจูบจริง ๆ หรือ

"จูบผม" เสียงทุ้มพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาของคาลเลนเต็มไปด้วยความขบขัน เขาไม่สามารถปกปิดมันได้ แต่เขากลับต้องรู้สึกผิดหวัง เขารู้สึกว่าชีวิตของเขามันน่าเบื่อเกินไป ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องเติมชีวิตชีวาให้กับมัน ตลอดสามเดือนที่เขาจะอยู่ที่นี่ในเมืองเอส เจน ดันน์ จะทำหน้าที่เป็นเครื่องมือเติมเต็มสีสันในชีวิตที่น่าเบื่อของเขา คาลเลนอยากเห็นผู้หญิงคนนี้เต็มไปด้วยความขัดแย้ง อยากเห็นเธอต่อสู้กับความขัดแย้งภายในตัวของเธออีกครั้ง อย่างไรก็ตามครั้งนี้เขากลับต้องผิดหวัง หญิงสาวเพียงกระพริบตาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเงียบ ๆ และถามเขาด้วยใบหน้าที่จริงจัง "นั่นเป็นเรื่องตลกใช่ไหมคะท่าน?" "ไม่" เขายิ้มเล็กน้อยสีหน้าของเขาสงบ อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมารอยยิ้มของเขาก็หุบนิ่งบนใบหน้าอันหล่อเหลา และดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที รู้สึกไม่อยากจะเชื่อเลยเขามองไปที่ใบหน้าที่สวยงามของเธอตอนนี้ที่อยู่ห่างจากเขา … จากนั้นเขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความรู้สึกอบอุ่นแต่แห้งบนริมฝีปากของเขาเอง เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อความรู้สึกนั้นได้ เพราะริมฝีปากของเขาไม่เคยสัมผัสกับปากของหญิงสาวที่แห้งแตกขนาดนี้ "ค