บทที่ 257 เขาคือคนต่ำช้าคนหนึ่ง

เสียงเสียดสีของเธอกำลังอ้อนวอนเขา ฟังดูน่าอับอายอย่างที่สุด ฌอนหยุดชั่วคราวร่างกายของเขาเริ่มตึง “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่?!” เขาทำร้ายเธอ ผู้หญิงที่ถูกตรึงอยู่ใต้เขาหันหน้าไปรอบ ๆ ดวงตาของเธอดูเจ็บปวด และดึงดัน “ฌอน สจ๊วตงานอดิเรกของคุณทำให้ฉันอับอายมาตลอดไม่ใช่เหรอ?” ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา “คุณอยากให้ฉันขอร้องเหมือนหมาไหม? ฉันจะทำตามที่คุณต้องการ” นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการหรือ? “ไม่” เสียงของชายหนุ่มแหบแห้งดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความเจ็บปวด เขามองผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้เขาแล้วพูดว่า “ฉัน…” ขอโทษ เขากอดเธอแน่นจากด้านหลัง และโอบกอดผู้หญิงตัวผอมไว้แน่น ลำคอของเขารู้สึกตีบ เธอพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมได้อย่างไร? เธอพูดอะไรแบบนั้นโดยไม่ให้เกียรติตัวเธอได้ยังไง?! ไม่! มันไม่ถูกต้อง! มันคือเขา! มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด! เขากำลังบังคับเธออีกครั้ง! เขาใช้กำลังกับเธออีกแล้ว! ผมยาวของเธอปกคลุมร่างกายที่เปียกโชก คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาบางเบาราวกับอากาศ และเธอไม่สามารถมองเห็นความเจ็บปวดในดวงตาสีดำของเขาในขณะที่เขากอดเธอไว้ ความขมขื่นค่อย ๆคืบคลานเข้ามาในหัวใจของเขา เข