บทที่ 209 เปลือกนอกที่หดหู่

โจโจ้หยิบถ้วยชาขึ้นมาจากเก้าอี้ทรงสี่เหลี่ยมทันที เธอยื่นถ้วยพร้อมจานรองให้ผู้หญิงคนนั้น เมื่อผู้หญิงคนนั้นยืนขึ้นผมของเธอดูยาวอย่างน่าประหลาดเกือบที่จะถึงเอวของเธอ และมัดด้วยยางมัดผม เธอรับถ้วยจากโจโจ้แล้วเปิดฝาออกจิบชาก่อนจะใส่ฝากลับเข้าไปที่เดิม “ไปเอาสัญญา และตามฉันมาโจโจ้” จากนั้นหญิงสาวก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน เธอก้าวอย่างเชื่องช้า “ฉันมาแล้ว นายท่าน” โจโจ้วิ่งราวกับสายลมไปที่เคาน์เตอร์ และนำซองหนังออกมา ก่อนที่จะวิ่งกลับไปหาผู้หญิงคนนั้น หลังจากนั้นเธอก็เดินตามนายจ้างไปทีละก้าว ผู้หญิงคนนั้นเดินช้ามากโจโจ้ก็เลยเดินช้าด้วย โดยปกติคนปกติจะใช้เวลาสองหรือสามนาทีในการเดินจากระเบียงไปยังชั้นสอง แต่ทั้งสองคนใช้เวลาอย่างน้อยสองเท่า อย่างไรก็ตามโจโจ้ไม่ได้ขอให้ผู้หญิงคนนั้นเดินเร็วขึ้นเลย เมื่อพวกเขามาถึงชั้นสอง พวกเขาก็สามารถได้ยินทั้งคู่โต้เถียงกันอย่างดุเดิอดจากทางเดิน ผู้หญิงคนนั้นหยุดเดิน การมองที่ไร้กังวลเลือนหายไปจากใบหน้าของเธออย่างช้า ๆ และถูกแทนที่ด้วยสายตาที่เย็นชา โจโจ้ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทุกครั้งที่แขกของพวกเขาทะเลาะกันที่โฮมสเตย์ เจ้านายที่แสนขี้เกียจของเธอแทบจะไม่มีอารมณ์ที