บทที่ 8 เส้นผม

"ท่านประธานฟัดด์ กรุณาดูตัวเองด้วย!" ฮีลตันจ้องมองใบหน้าที่แดงก่ำที่แต่งเติมด้วยความโกรธอย่างไม่แยแส เขาก้มศีรษะลงไปข้าง ๆ หูของเธอจากนั้น เขาก็เริ่มพูดอย่างไม่เร่งรีบ “คุณมอนท์ คุณบอกว่าผมเป็นนักธุรกิจ นักธุรกิจต้องแสวงหาแต่ผลกำไร เราจะไม่ทำการซื้อขายที่ขาดทุน คุณมีอะไรที่คุ้มค่าพอที่จะแลกกับบ้านพัก?” น้ำเสียงทุ้มของเขาเยือกเย็นและบางเบา ดวงตาสีเข้มที่ยากจะหยั่งถึงของเขา จ้องมองตรงไปที่ใบหน้าด้านข้างของเธอ เขาพูดคำนั้นช้าๆ แต่ทุกคำก็ส่งผลกระทบตรงส่วนที่เปราะบางที่สุดในหัวใจของเธอ เธอไม่มีเงินเลย ครอบครัวมอนท์แตกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อสามปีก่อน เมื่อพูดถึงร่างกายของเธอ เมื่อวานนี้ ฮีลตัน ไม่แม้แต่จะละสายตามาแลมองเธอด้วยซ้ำ เขาทำให้เธอต้องอับอายในที่สาธารณะ เธอไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรจากเธอ ฮีลตันมองดูใบหน้าที่บอบบางและอ่อนโยนของเธอ “คุณดูมีประสบการณ์มาก จากที่คุณยั่วยวนผมเมื่อคืนนี้?” เขาย่อตัวลง ริมฝีปากบางของเขาก็เข้าใกล้เธอมากขึ้น เสียงทุ้มนุ้มของเขาถูกแต่งเติมด้วยการเยาะเย้ย “หรือว่าคุณมอนท์ต้องการที่จะเล่นตัว” ฮีลตัน ยกข้อมือขึ้นอย่างไร้อารมณ์ เขาดึงปอยผมที่ห้อยมัดไว