บทที่ 816 ผู้หญิงของเขาบอกว่า เธอชอบทุกอย่างที่เป็นเขา

เชอรีชนอนไม่หลับ เธอกำผ้าห่มและมองไปรอบ ๆ เป็นครั้งคราว เธอมองบอยล์ที่นอนหลับตา ไม่แน่ใจว่าเขาหลับหรือยัง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างยามค่ำคืน เธอนอนพลิกตัวไปมาและกระสับกระส่าย บอยล์ขมวดคิ้ว เขาลืมตาขึ้นมามองเธอ และดึงเธอเข้ามากอดจากข้างหลัง เขาวางคางบนศีรษะของเธอแล้วบอกเธอ "เราทั้งคู่นอนไม่หลับหรอก ถ้าคุณไม่หลับ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้ม "งั้นมาคุยกันเถอะ" บอยล์พูดไม่ออก "อยากคุยเรื่องอะไรล่ะ?" เชอรีชคิดอยู่สักพัก เธอมองเขาแล้วถาม "ฉันเห็นใบประกาศนียบัตรและถ้วยรางวัลเยอะแยะในห้องนั่งเล่นของคุณ ตอนที่กำลังกินเกี๊ยวอยู่ บอยล์ คุณเรียนเก่งมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอ?" บอยล์ตอบอืมเสียงเบา เชอรีชหัวเราะ "งั้นคุณก็เป็นนักเรียนตัวอย่างคนโปรดของอาจารย์กับผู้ปกครองน่ะสิ ไม่เหมือนฉัน ตอนเด็กฉันไม่ชอบเรียนและโดดเรียนบ่อย พ่อเคยดุฉันตอนที่อยู่โรงเรียนอนุบาล เพราะฉันโดดเรียนบ่อย บอยล์ ทำไมถึงชอบเรียนล่ะ มันยุ่งยากและเหนื่อยนะ" บอยล์ขำที่เธอบ่นด้วยความไร้เดียงสา "แต่คุณก็เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ ได้นี่ ถึงคุณจะเกลียดการเรียนมากก็เถอะ คุณกำลังจะอวดว่าเก่งหรือไง?" "ฉันไม่เก่งเท่าคุณหรอ