บทที่ 815 ฉันหนาวบอยล์

เชอรีชมองบอยล์ด้วยน้ำตาคลอ น้ำตาไหลลงมาตอนที่เธอกระพริบตา เธอถามเขาเสียงเศร้า "ทำไมไม่รับสายฉันล่ะ?" "ผมกำลังอาบน้ำอยู่ ตอนที่ผมโทรกลับคุณก็ปิดเครื่องแล้ว" "โทรศัพท์ฉันแบตหมด ไม่ได้เอาที่ชาร์จมาด้วย" บอยล์เช็ดน้ำตาให้เธอแล้วถาม "ทำไมไม่บอกผมก่อน ว่าคุณจะมาหา?" ถ้าเธอคิดถึงเขามากขนาดนั้น เขาคงหาทางไปที่นอร์ท ซิตี้ เพื่อเธอ เธอนี่โง่จริง หญิงสาวกำเสื้อเชิ๊ตของเขาแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะซบต้นคอของเขาและพึมพำ "ฉันอยากให้คุณประหลาดใจ แต่กลายเป็นว่าทำให้คุณกลัว" บอยล์ใจละลาย ความโกรธของเขากลายเป็นความเห็นใจ เขากอดเธอแน่นก่อนจะถอนหายใจ เธอบ่นเสียงเบา "คุณใจร้ายมาก" บอยล์ก้มลงจูบหน้าผากเธอ เชอรีชขดตัวอยู่ในอ้อมกอดเขาเมื่อมีลมพัดมา เธอเงยหน้าเปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมามองที่คางของเขา "ฉันคงหนาวจนตัวแข็งแน่" เขารู้สึกได้ว่าเธอตัวสั่น บอยล์ถอดเสื้อกันหนาวออกมาคลุมไหล่ให้เธอ เธอดูเหมือนเด็กน้อยที่ใส่เสื้อของผู้ใหญ่ มันทำให้เธอน่าเอ็นดูมาก บอยล์สูงพอ ๆ กับพ่อของเธอ เขาสูงประมาณ 1.8 เมตร แขนและขาของเขาก็ยาว เมื่อเธอใส่เสื้อกันหนาวของเขา แขนเสื้อที่ยาวของเขาก็คลุมมือเธอ บอยล์ม้วนแขนเสื้อใ