บทที่ 1192 ความสุขเงียบ ๆ

หลังอาหารเช้า เชนน์ก็พาแยนนี่ไปที่กรมกิจการพลเรือนเพื่อจดทะเบียนสมรส บังเอิญมากที่เจอเจ้าหน้าที่คนเดิมซึ่งเคยจดทะเบียนหย่าให้พวกเขาเมื่อหนึ่งปีก่อน เจ้าหน้าที่ทะเบียนจำพวกเขาได้ทันทีเพราะหน้าตาที่โดดเด่นของทั้งเชนน์และแยนนี่ เจ้าหน้าที่เป็นหญิงวัยกลางคน เธอขมวดคิ้วขณะที่มองทั้งเชนน์และแยนนี่ “ถ้าฉันจำไม่ผิด คราวก่อนพวกคุณมาขอหย่ากันนี่ เพิ่งจะผ่านไปปีเดียวเองนะ ตอนนี้แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าต้องการแต่งงานกันใหม่?” แยนนี่รู้สึกอายมาก ส่วนเชนน์รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “มีกฎห้ามไม่ให้คู่ที่เคยหย่ากันมาจดทะเบียนแต่งงานใหม่ด้วยเหรอ?” เชนน์พูดด้วยท่าทางที่ค่อนข้างก้าวร้าว ทำให้เจ้าหน้าที่ถึงกับสะดุ้ง เธอพึมพำว่า “ฉันก็แค่ห่วงว่าพอผ่านไปอีกปีคุณจะมาหย่ากันอีก ทุกวันนี้พวกคู่หนุ่มสาวอย่างพวกคุณดูไม่ค่อยให้ความสำคัญกับการแต่งงานเท่าไหร่ ทำเหมือนกว่าการแต่งงานเป็นเรื่องเล่น ๆ ที่นึกอยากจะหย่าก็หย่า อยากจะมาแต่งก็แต่ง” รอบนี้เชนน์ไม่โมโห แต่เขาพูดกับเจ้าหน้าที่อย่างจริงจังว่า “ก่อนหน้านี่ที่หย่ากันเป็นเพราะเรื่องเข้าใจผิด แต่พอตอนนี้เรามาจดทะเบียนกันใหม่เราจะไม่หย่ากันแล้ว จะอยู่จนความตายมาแยกจาก ค