บทที่ 921 คำขอแต่งงาน

ภาพต่อมาคือภาพที่วิกกี้และเกรกอรีเริ่มโตกันหมดแล้ว เขาออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ขณะที่เธอยังคงอยู่ที่นั้น เขาพูดเสียงต่ำว่า “ความรักในวัยเด็กของชายหนุ่มกับหญิงสาวนั้น เต็มไปด้วยความเอาแน่เอานอนไม่ได้มากมาย พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาสามารถอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้ แต่เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น ความรับผิดชอบและพันธสัญญาของพวกเขาก็เพิ่มขึ้น” “ชายหนุ่มไม่สามารถอยู่เคียงข้างเธอได้อีกต่อไป และในวันนั้น เขาก็ได้ออกมาจากที่ที่พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน เขาบอกเธอว่า ถ้าวันหนึ่งเธอเกิดคิดถึงเขาขึ้นมา ก็ให้ไปหาเขา” “ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า บางทีเธออาจจะไม่มาหาเขาแล้วก็ได้ จริงอยู่ที่เธอดูเป็นคนที่ต้องคอยพึ่งพาเขามาตลอด แต่เขาก็รู้ดีว่าเธอเป็นคนดื้อรั้นและไม่ชอบพึ่งพาใครมากเพียงใด” “เธอไม่เคยตอบตกลงว่าจะเป็นผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเขาตลอดไป ดังนั้นเขาจึงสาบานกับตัวเองเอาไว้ว่า เขาจะให้เวลากับตัวเขาเองสองปี แค่สองปีเท่านั้นที่เขาจะจัดการทุกอย่างและกลับไปหาเธอ” จากนั้นไฟก็สว่างขึ้น และภาพที่อยู่ตรงหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ตอนนี้ทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนและอบ