บทที่ 917 หลังม่าน

ข้างกายของชายผู้นั้นมีต้นแพร์และมีธูปหอมอยู่ไม่กี่ต้น กลิ่นหอมลอยมาจากธูปและปกคลุมไปทั้วทั้งห้องจนให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลาย หลังจากที่คนรับใช้พูดจบ ชายผู้นั้นก็ครุ่นคิดกับตัวเอง เขาถามอย่างไร้อารมณ์ว่า “สรุปว่า ดินแดนของสมาคมจีนได้ถูกแบ่งแยกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว?” คนรับใช้ก้มหน้าลงและตอบด้วยความเคารพว่า “ใช่ครับนายท่าน” ในขณะที่พูด คนรับใช้ก็เหลือบมองนายของเขาด้วยความสับสน “นายท่านครับ พวกเราเองก็สงสัยเล็กน้อย คุณช่วยเหลือสมาคมจีนอย่างชัดเจน แต่ทำไม…” ชายผู้นั้นยิ้มบาง ๆ ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาจนน่าทึ่งของเขาที่ไม่อาจคาดเดาได้ เขากล่าวว่า “ฉันดูเหมือนคนที่ขาดแคลนเงินหรือเปล่า?” คนรับใช้มีใบหน้าซีดเซียว พวกเขาไม่รู้ว่าเจ้านายของพวกเขานั้นร่ำรวยเพียงใด แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ขาดแคลนเงินเลย คนรับใช้ส่ายหน้า “ในเมื่อเราไม่ได้ต้องการมัน แล้วจะแย่งมันมาเพื่ออะไร?” คนรับใช้ดูเหมือนจะทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน “ถ้าอย่างนั้น เหตุผลที่คุณให้ความช่วยเหลือ…” “ฉันมีเหตุผลของฉัน” เมื่อเขาพูดจบ เขาก็โบกมือไล่คนรับใช้ให้ออกไป จากนั้นพวกเขาก็ถอยออกไปอย่างเชื่อฟัง หลังจากที่พวกเ